Ξεκίνησε από απλή περιέργεια, εξελίχθηκε σε αρκετά μεγάλο ενδιαφέρον, λογω του ιδιαίτερου ήχου τους και το πού κατέληξε θα το διαβάσετε στις επόμενες γραμμές (ε, μην βιάζεστε καλέ!). Νορβηγοί, με αδιαμφισβήτητα μεγάλη εκτίμηση προς τις δουλειές και το φωνητικό στυλ και ταλέντο της Hope Sandoval (ομοιάζουν ακόμα και ηχητικά, σε κάποια σημεία με τους Mazzy Star) και επηρεασμένοι από τις νωχελικές mellow-soul-pop στιγμές των Lambchop, οι τρεις Ai Phoenix φτιάχνουν έναν καλοσχηματισμένο δίσκο (τέταρτο της καριέρας τους), που σίγουρα θα καλοαρέσει στους φίλους των παραπάνω.
Δεν θα έχουν και άδικο, αλήθεια είναι. Η αισθαντική ερμηνεία της Mona Mψrk, σε συνδυασμό με την πιο στοιβαρή φωνή του Patrick Lundberg, φτιάχνουν ένα φωνητικό δίδυμο που καταφέρνει να συγκινήσει με τις εναλλαγές στις αποχρώσεις της φωνής του, όπως για παράδειγμα στο υπέροχο A country Life In The Autumn, με τις υπέροχες μινιμαλιστικές του steel κιθάρες. Μάλιστα, σε σχέση με τις προηγούμενες 3 δουλειές τους, φαίνεται πως εδώ αποφάσισαν να δώσουν έναν πιο ηλιόλουστο και φωτεινό χαρακτήρα στις συνθέσεις και τον ήχο τους. Ε, δεν το παρακάνουν κιόλας, μην νομίζετε. Φαίνεται πως η φυσική ομορφιά της Νορβηγίας, με την ταυτόχρονη όμως απουσία του ζωτικού και ζωντανού ήλιου, όπως π.χ ο δικός μας, έχει τις επιδράσεις της, όχι μόνο στους καθημερινούς πολίτες(βλέπε υψηλό ποσοστό αυτοκτονιών κάθε χρόνο), αλλά και στους καλλιτέχνες που βγάζει η συγκεκριμένη περιοχή.
Ένα πιθανό single του δίσκου, για παράδειγμα, θα μπορούσε να είναι το πολύ όμορφο Autobahn, αλλά τα όποια ξεσπάσματα είναι περιορισμένης διάρκειας και δυναμικής, με το ενδιαφέρον να εστιάζεται στο mini-refrain “This Is Mediocracy/A Right Lane Possibility” και τον συνδυασμό των δύο εκφραστικών φωνών του συγκροτήματος να κλέβουν κι εδώ την παράσταση. Όχι, μην φανταστείτε πως μιλάμε για τους νέους Lee & Nancy, αλλά σίγουρα καταφέρνουν πάντως να εμρηνεύσουν τις συνθέσεις τους, δίνοντάς τους ένα βασικό συστατικό: προσωπικότητα! Δεν θα μπορούσαν ποτέ ίσως να είναι βασικοί τραγουδιστές σε ένα συγκρότημα που έχει πολύπλοκες μελωδίες και ίσως ανάγκη για πιο δυνατές –σε ένταση- ερμηνείες, αλλά ακριβώς το ιδιαίτερο και από μία άποψη περιορισμένο στυλ τους, ταιριάζει γάντι με ό,τι θέλουν να κάνουν σαν Ai Phoenix.
Τι είπατε; Η πιο up-tempo στιγμή του δίσκου είναι το Held Into The Fire; Σωστα! Τι άλλο; Θυμίζει είπατε και Lou Reed; Μπα; Με τη φυσαρμόνικά του, το tambourine και το πιάνο του; Ναι, αλλά και με το γενικότερο feeling Που βγάζει αυτό το τραγούδι. Σωστά λοιπόν. Περάστε από τα γραφεία μας για μία... χειραψία με τον γράφοντα (τυχεροί!!!).
Το I’ve been gone είναι μικρές ιστορίες, γραμμένες με ανάμεικτα συναισθήματα που, μερικές φορές μάλιστα, αναμιγνύονται με μπόλικες δόσεις καλής εννοούμενης «χαριτωμενιάς». Κομμάτια σαν το Call me in, Piccard θα μπορούσαν να είναι hits σπουδαίων συγκροτημάτων όπως οι Galaxie 500 και -γιατί όχι;- των Yo La Tengo, για να σας κατατοπίσουμε ακόμα περισσότερο για την ηχητική τους ταυτότητα. Σας το προτείνουμε αν είστε φίλοι του εν λόγω ήχου. Δεν θα περάσετε καθόλου άσχημα, believe us!
