Ή αλλιώς, τι έκανα στις διακοπές μου, όταν ο κολλητός μου ο Josh Homme έκανε τα καινούργια του Desert Sessions και έκανε παρέα - κι ένας Θεός ξέρει τι άλλο, ωραίο παιδί είναι εξάλλου – με την Polly Harvey! Γιατί οι Mondo Generator είναι το σχήμα του Nick Oliveri, του για-τα-σίδερα μπασίστα των Queens Of The Stone Age, αυτού με την καράφλα και το μακρύ γιδίσιο μούσι που συνηθίζει να παίζει στις συναυλίες γυμνός (ευτυχώς που το μπάσο κρέμεται στο κατάλληλο σημείο!) ή ντυμένος με γυναικεία φορέματα.
Ετούτο είναι το δεύτερό του άλμπουμ με τους Mondo Generator, το πρώτο είχε κυκλοφορήσει το 2000 και είχε τον επίσης κατανοητό για τις πηγές έμπνευσής του “Cocaine Rodeo”. Στο άλμπουμ που κρατάμε στα χέρια μας, μέλος τους είναι ένας ακόμη συνάδελφος από τους QOTSA, o Dave Catching, ενώ δεν λείπουν με ευκαιριακές συνεισφορές και οι Josh Homme και Mark Lanegan (ο τελευταίος με φωνητικά στο “Four Corners”). Το συγκρότημα συμπληρώνουν ο Brant Bjork (Kyuss, Fu Manchu, Brant Bjork and the Operators) και Μolly Maguire (earthlings?, Yellow #5), ενώ στην παραγωγή συναντούμε ακόμη περισσότερους γνωστούς υπόπτους όπως ο Brad Cook (που έχει επιμεληθεί ακόμη δίσκους των R.L. Burnside, Vandals και Foo Fighters) και τον Blag Dhalia των Dwarves.
Το άλμπουμ είναι στο μεγαλύτερό του μέρος ένας καθαρόαιμος ροκ δίσκος, με πολύ δυνατές κιθάρες και ελεύθερο πνεύμα (καθόλου τυχαίος ο τίτλος ενός κομματιού “F. Y. I’m Free”) που δεν χαρίζει κάστανα, με αναφορές στους Stooges και τους Kyuss, μα και με απόλυτη ασφαλώς επαφή με το σήμερα και την ιστορία που γράφει το κανονικό του γκρουπ και η σκηνή που περιστρέφεται γύρω τους (το “Detroit” θα μπορούσε να ήταν μέρος του “Songs For The Deaf” για παράδειγμα). Η ερμηνεία του Oliveri είναι χύμα και φωνακλάδικη, στο “Girl’s Like Christ” βάζει τα δυνατά του μάλιστα να τραγουδήσει ωσάν βοκαλίστας σε death metal μπάντα. Δεν είναι όμως όλα τα κομμάτια του “A Drug Problem That Never Existed” φόροι τιμής στο Θεό της έντασης και της ηχητικής μετενσάρκωσης όλων των καλών και «κακών» στοιχείων της ροκ κουλτούρας. Τα “All I Can Do” και “Day I Die” απαρτίζονται μονάχα από φωνή και ακουστική κιθάρα, φέρνοντάς μας στο νου τις γεμάτες πόνο και ουσία μπαλάντες του Arthur Lee, ενώ το “Four Corners” που κλείνει το δίσκο θα μπορούσε να είναι μια πρώτης τάξεως επιτομή των καλύτερων πραγμάτων που μας έδωσε η ροκ μουσική το 2003 (σημειωτέον ότι το τελευταίο πράγμα που ακούμε στο άλμπουμ είναι μια ηχητική διαφήμιση για δύο ακόμη κυκλοφορίες της Ipecac. Καλό;).
Όσο για τον τίτλο, τι να σχολιάσουμε; Ένα πρόβλημα ναρκωτικών που ποτέ δεν υπήρξε; Τι σόι πρόβλημα ήταν αυτό τότε, εγκεφαλικό; Κόψε το όσο είναι καιρός, Nick, μου φαίνεται ότι τα χάνεις όλο και περισσότερο…
