Κοιτώντας τον είκοσι και βάλε χρόνια πριν, θα έλεγε κανείς ότι μιλάμε για άλλο καλλιτέχνη, άλλο άνθρωπο. Συνεντεύξεις συχνές, εμφανίσεις στην τηλεόραση, αίσθηση του χιούμορ, περηφάνεια για τη φήμη του -καμία σχέση με ψεύτικα δάκρυα, με μάσκες που θα προστατεύουν το πρόσωπό του, με σκάνδαλα και γονείς που πληρώνονται για την χαμένη αθωότητα του γιου τους. Δύσκολες εποχές για τον άλλοτε αυτοαποκαλούμενο "βασιλιά της ποπ", θα έλεγε κανείς.
Το σημαντικότερο όμως όλων είναι ότι στο κλίμα αυτό δεν υπάρχει η ίδια η δύναμη της μουσικής του, που ήταν το εφαλτήριο όλων αυτών που ακολούθησαν κι εκείνο που πραγματικά τον στήριζε. Τώρα χρειάζονται ντοκιμαντέρ για να δούμε πόσο 'κανονικός' άνθρωπος είναι, ενώ κάποτε αρκούσε απλώς η ικανότητά του να φτιάχνει ή να ερμηνεύει μεγάλη pop μουσικη -όσο για το περιτύλιγμα, σίγουρα επηρέαζε σε μια εποχή που έσπρωχνε με τα χίλια τη μεγαλομανία, αλλά αφορούσε ένα μέρος μόνο του κοινού του. Πλέον όμως απουσιάζουν και τα δύο και πως κανείς να μην αναρωτηθεί "για δες καιρό που εδιάλεξε να κυκλοφορήσει greatest hits".
Για σταθείτε όμως -λίγα χρόνια πριν δεν είχαμε άλλο ένα; Για το album HIStory λέω, που μαζί με 15 -στην πλειοψηφία τους- αδιάφορα νέα κομμάτια, περιελάμβανε 15 greatest hits. Λαμβάνοντας υπόψη ότι από τότε παρενεβλήθη μόνο μια χλιαρή επιστροφή, το Invincible του 2001, είναι κανείς να απορεί για τη νέα αυτή συλλογή.
Το κόνσεπτ της είναι πάντως λίγο συγκεχυμένο. Πρόκειται για τραγούδια που έχουν φτάσει στην κορυφή του τσάρτ όλα αυτά τα χρόνια, αλλά με αρκετές παρασπονδίες. Δηλαδή νο.1, αλλά κάπου στον κόσμο, όχι απαραίτητα στις Η.Π.Α. ή τη Μεγάλη Βρετανία. Έτσι βρίσκουμε έξι κομμάτια από τα καταπληκτικά "Off The Wall" και "Thriller", τότε δηλαδή που ο Quincy Jones έκανε θαύματα με την παραγωγή του και η μετα-Motown γκλαμουριά έβρισκε τον κατάλληλο εκφραστή της. Το φαλσέτο του έδενε απίστευτα με την pop/funk/disco του, τα κρουστά, αλλά και την έξτρα ορχήστρα.
Το “Thriller” είχε επτά -ζωή να 'χουνε- top ten singles, άρα μέσα στην προσπάθεια για χρονική εξισορρόπηση του συμπεριληφθέντος υλικού, επόμενο είναι να έχουμε κομμάτια σαν το “Break of Dawn” από το άλμπουμ "Invincible", ένα αιθέριο, ρομαντικό κομμάτι που όμως ξεχνιέται το επόμενο λεπτό από την ακρόαση του ή ένα απλώς συμπαθητικό track -πίσω στα βασικά του funk-, το "You Rock my World", ή την χρυσή μετριότητα “Black or White”, ως τον εκπρόσωπο από το “Dangerous” του 1991, και από την άλλη να λείπουν αγαπημένα κομμάτια από τα δύο πρώτα σόλο του άλμπουμ (το ντουέτο με τον Paul McCartney, ας πούμε), που ακούγονται μια χαρά δύο δεκαετίες μετά. Βάλτε και πέντε εκπροσώπους του παρωχημένου πλέον ηχητικά, αλλά σίγουρα με διαφορά πιο αξιόλογου από όσα ακολούθησαν, "Bad", κάτι συμπληρώματα από τα τελευταία και μια κακόγουστη σοροπιαστή μπαλλάντα από το συνήθη ύποπτο R Kelly και έχετε το όλο πακέτο επαναπώλησης του ίδιου υλικού, με σχεδόν αδιάφορες προσθήκες.
