Μέχρι την Ωκεανία έφτασε η χάρη μας. Το CD αυτό δεν διανέμεται στην χώρα μας από καμία εταιρεία. Η ίδια η Penny Ikinger επέλεξε να μας στείλει μια κόπια του cd της αφού έριξε μια ματιά στο Avopolis – και παρόλο που θα αναφώνησε σίγουρα “for fuck’s sake, it all seems greek to me”, μάλλον θα εκτίμησε το layout και το περιεχόμενο του site μας. Η Αυστραλή τυγχάνει συνάδελφος του γράφοντος – πτυχιούχος αρχαιολογίας ούσα και μάλιστα αποφοιτήσασα την ίδια χρονιά με μια άλλη μορφή της Down Under μουσικής κουλτούρας, τον Louis Tillett. Η γνωριμία της με τον "Beethoven Fucking Punk" της Αυστραλίας (ο χαρακτηρισμός ανήκει στην Εγκυκλοπαίδεια Blunt, A Biased History Of Australian Rock) την οδήγησε να εκτελέσει χρέη κιθαρίστα στην μπάντα του, τους Wet Taxis κι από εκεί στα ικανά χέρια της Αμερικανικής εταιρείας Career Records του Deniz Tek των Radio Birdman.
Αν ποτέ φτάσει στα αυτιά σας η φήμη ότι η Nico βρίσκεται σε Θάλαμο Κρυογονικής και περιμένει τον Δοκτορα Κεβορκιαν να την αποψύξει, μην απορήσετε. Γιατί το αποτέλεσμα της απόψυξης θα είναι αυτή εδώ η τριανταραπενταρα Αυssi singer-songwriter. 52:37 λεπτά μαλλιοτραβήγματος μεταξύ της προαναφερθείσας πρώην μούσας του Γουορχολ και του έτερου pin up girl των Sixties, της Nancy Sinatra πάνω σε μια κονσόλα ηχογράφησης που εσκεμμένα αγνοεί την ορθόδοξη blues δωδεκαμετρη τραγουδοποιια για χάρη του Frank Zappa-ικου αξιώματος «κακόφωνο να είναι κι ο,τι να’ναι».
Όχι, εχει και τις καλές στιγμές του το παρόν cd: το white noise του "Shipwrecked" με το βιρτουοζικα αλά Hendrix κολπάκια στην ταστιέρα της κιθάρας της (γελάνε ως και τα σκαμμένα ζυγωματικά του Jimi …), τα επταμιση διόλου κουραστικά λεπτά του παντρέματος κλασικής ορχηστικής μουσικής και ροκ του "Maid of Orleans" (σαν να τραγουδάει η μακαρίτισσα η Sandy Denny στους Blue Oyster Cult ένα πράγμα…), το "Andalusian Man" που ακροβατεί ανάμεσα στο Blue της Joni Mitchell και το Stories From The City της PJ, το η-Joan Jett-τραγουδάει-gothic blues "Stuck Inside", το "Poison Berries" (οι Whitesnake βάζουν το Σαμποτάζ της Λένα Πλάτωνος στο μπλέντερ), το "Electra" (η Chrissie Hynde τα ξαναβρήκε με τον Jim Kerr και γράφτηκαν αμφότεροι στο φαν κλαμπ των Go-Betweens), το The One I Sent Away (μόνο που αντί για τους Bad Seeds το αλκοολικό θηλυκό αντίστοιχο του Nick Cave συνοδεύεται από τους Crazy Horse) και το "Spinster", ένα βαρύ κι αργόσυρτο Madrugada–ικο μοιρολόι.
Μελωδίες; Check. Παραγωγή; Check. Φωνή; Check. Κιθαριές; Check. Συναίσθημα; Check εις το τετράγωνο. Τι λείπει λοιπόν; Συνοχή δυστυχώς… Μόνο κάποια κομμάτια σε κρατάνε εθελούσια κοντά τους. Monsieur Tillett σας παρακαλώ επιληφθείτε του θέματος…
