Η παρούσα κυκλοφορία αποτελεί το ντεμπούτο album των Γάλλων Flint Glass στη γερμανική εταιρεία Funkwelten, η οποία προσπαθεί να τους λανσάρει ως μια πρωτοποριακή διασταύρωση ανάμεσα στο dark ambient και την industrial μουσική.
Τον αρκετό τελευταίο καιρό, οι θιασώτες της σκοτεινής μουσικής, γινόμαστε μάρτυρες ενός αγώνα για την ‘’εφεύρεση’’ νέων και εντυπωσιακών όρων που προσπαθούν να περιγράψουν νέα –υποτίθεται- παρακλάδια της μουσικής αυτής. Κάποτε υπήρχε το παλιό καλό gothic, το new wave άντε και η electro pop. Τώρα πια έχουμε φτάσει σε σημείο το κάθε συγκρότημα να χρησιμοποιεί και ένα ξεχωριστό ταμπελάκι για να προσδιορίσει τη μουσική του (χωρίς αυτό να αποτελεί μομφή για τα ίδια τα συγκροτήματα). Οι δισκογραφικές εταιρείες και οι διάφοροι promoters είναι εκείνοι που ευθύνονται για το φαινόμενο αυτό: synth pop, EBM, future pop, electroclash, industrial, noise, dark wave, synth wave, dark beat (!), electrogoth (!), neogothic, gothic metal, apocalyptic folk, neofolk, ethereal, medieval, renaissance και όρεξη να’ χει κανείς να σπάει το κεφάλι του για να ‘’ανακαλύπτει’’ νέα μουσικά ιδιώματα. Εντάξει, δε λέω, πολύ χρήσιμα όλα αυτά ώστε κι εμείς να μπορούμε να προσδιορίσουμε πάνω-κάτω σε ποιο χώρο κινείται η μουσική κάποιας μπάντας, αλλά μου φαίνεται πλέον πως η κατάσταση έχει ξεφύγει από τα όρια του αστείου.
Κάτι τέτοιο συμβαίνει και με τους Flint Glass: ενώ δεν έχουν να προσφέρουν σχεδόν τίποτα καινούργιο και δημιουργικό, η εταιρεία τους απλά βρίσκει ένα νέο όρο για να τους προωθήσει καλύπτοντας κατ’ αυτό τον τρόπο την έλλειψη μιας νέας μουσικής πρότασης. Το όλο album κινείται στα πλαίσια του ambient, προσωπικά όμως δεν μπορώ να διακρίνω αυτά τα industrial στοιχεία που διατείνονται ότι παρουσιάζουν σε μια πρωτοποριακή μίξη. Το album κάλλιστα θα μπορούσε να περάσει εντελώς απαρατήρητο στα αυτιά σας, εαν ταυτόχρονα κάνατε και κάποια άλλη δουλειά π.χ. ταξινόμηση παλαιών φωτογραφιών, ξεσκόνισμα των βιβλίων από τα φοιτητικά σας χρόνια ή κάτι ακόμα πιο χρήσιμο, σαν το πλύσιμο των πιάτων. Το μόνο άλλοθι αυτής της κυκλοφορίας αποτελεί το πολύ όμορφο artwork και το τελευταίο track ‘’Saqqara Temple’’, το οποίο μάλιστα δεν ανήκει καν στο Hierakonpolis, αλλά στο bonus ακυκλοφόρητο E.P. ‘’Dahshur’’ που υπάρχει μόνο στη γερμανική έκδοση.
