Ο ρόλος του μουσικοκριτικού είναι ώρες ώρες εξαιρετικά άχαρος. Είναι όμως κι ευχάριστος: Ο ενθουσιασμός οποιουδήποτε αγαπάπραγματικά τη μουσική, να μοιραστεί τη χαρά για το νέο του δισκογραφικό απόκτημα, ακόμη κι αν πρόκειται για το 500στό πουτιμά τη δισκοθήκη του, μπορεί να φτάνει σε ένταση και σκίρτημα, τον πρώτο. Κι αυτό εδώ το βήμα μου δίνει τη χαρά να μοιραστώμαζί σας τις εντυπώσεις για το πιο πρόσφατο ταξίδι μου.
Όταν πρωτοάκουσα για τη συνεργασία του Ennio Morricone με τη συνεχίστρια της μυθικής μορφής της Amalia Rodrigues, της ψυχήςτου Πορτογαλέζικου fado, την κυρία Dolce Puntes, μπορώ να πω ότι έμεινα κάπως συγκρατημένος. Αν και δεν ήταν η πρώτη φορά πουσυνεργάζονταν (η πρώτη συνάντησή τους έλαβε χώρα 8 χρόνια πριν, με την ηχογράφηση του "A Brisa do Coracao των Francesco DeMelis και Emma Scoles στο soundtrack του Ennio για το film "Sostiene Pereira" με τον Marcello Mastroianni), μιαεπανηχογράφηση πασίγνωστων μουσικών θεμάτων του μεγάλου spaghetti western συνθέτη, μου άφησε υποψίες αρπαχτής.
Το αποτέλεσμα όμως με μάγεψε στην κυριολεξία, κι αυτό οφείλεται τόσο στην προσπάθεια για τη δημιουργία κάτι πραγματικά νέουκαι προσαρμοσμένου (έστω κι αν είναι θεματικά οικείο) στη φωνή της Dulce Pontes, όσο και στο γεγονός ότι περιλήφθηκαν 5πραγματικά πανέμορφες νέες συνθέσεις. Αφήνουμε τον κυριότερο παράγοντα τελευταίο, κι αυτός δεν είναι άλλος από την μαγευτική φωνήτης Dulce Pontes που οδηγεί στην κυριολεξία τα κομμάτια εκεί που θέλει, με το απίστευτο όπλο της.
Η Dulce Pontes αποτελεί ένα σύγχρονο μύθο στη χώρα της και δεν μας κάνει εντύπωση ότι είναι και η μούσα πλέον του Morricone.Τη γνώρισε το ευρωπαϊκό κοινό το 1991, σε ηλικία 22 ετών, όταν αντιπροσώπευσε την Πορτογαλία στο διαγωνισμό της Eurovisionκατακτώντας την 8η θέση ανάμεσα σε 22 συμμετέχοντες. Από εκείνη τη στιγμή άλλαξε η ζωή της, αφού το αστέρι της άρχισε ναλάμπει πρώτα στη χώρα της με γεωμετρική πρόοδο, αρχικά τραγουδώντας στις βάσεις της Πορτογαλικής παράδοσης, ώσπου σιγά σιγάνα κερδίσει με το σπαθί της την αναγνωρισιμότητα του δικού της στυλ.
Ακούγοντάς την στο "Focus", οι συγκρίσεις μοιάζουν περιττές. Πλέον ερμηνεύει με πιο κλασικό στυλ, ίσως και με το μάτι σταδιεθνή ακροατήρια. Όλος άλλωστε ο δίσκος ισορροπεί κάπου ανάμεσα. Ο Morricone γράφει όπως τον γνωρίζουμε στα νέα κομμάτια(στα θέματα των Once Upon A Time In The West (1969), The Mission (1986) και Cinema Paradiso (1988) κ.α. δεν υπάρχει λόγος νααναφερθούμε, είναι πασίγνωστα) και αν και διατυμπανίζει ότι έγραψε ειδικά για τη φωνή της, αυτό που εισπράττουμε είναι ότι ηDulce Pontes, όσο κι αν φαίνεται αυτό περίεργο, τα οδηγεί εκεί που θέλει, εξασφαλίζοντας μια ομοιομορφία που έχει να κάνειπερισσότερο με τις δικές της μέχρι τώρα μουσικές καταθέσεις. Όλα τα κομμάτια εκπέμπουν μια απλότητα στο χτίσιμό τους και μιαμεγαλοπρέπεια στην ερμηνεία τους και ακόμη πιο αξιοπρόσεκτο είναι ότι ο ακροατής δεν ασχολείται με τη διαφορά νέων καιγνωστών.
Είναι ίσως καιρός να περάσει και σε ένα πιο ευρύ ακροατήριο η φωνή της. Θα το χαρούμε ιδιαιτέρως, όπως και η θρυλικήτραγουδίστρια των fado, Amalia Rodrigues, που αποτελεί την μόνιμη επιρροή της, και στην οποία αφιερώνεται εδώ το σπάνιαςομορφιάς Amalia Por Amor.
