Καιρό είχα να ακούσω ένα τόσο θελκτικό “κινηματογραφικό” άλμπουμ. Γιατί όσο κι αν είναι έκδηλες οι επιρροές από κιθαριστικές ποπ φόρμες (π.χ το Beach Samba φέρνει στο μυαλό τις let me show you how much I love the sixties μελωδικές στιγμές των The Gentle Waves), η ατμόσφαιρα του The sand and the stars παραπέμπει σε κινηματογραφικές εικόνες. Με τα μελαγχολικά και αργόσυρτα drums να έχουν σαφείς αναφορές στο post-rock ιδίωμα, ο δίσκος φωνάζει παθιασμένα πως ενδείκνυται για late-night ακροάσεις και κατά προτίμηση ένα καλό bourbon ουίσκι ανά χείρας.
Αφαιρετικές, σκόρπιες ιδέες, που όμως καταφέρουν και γίνονται ως δια μαγείας ένα δεμένο, ενιαίο και –πάνω από όλα- απολαυστικό σύνολο. Και φυσικά αυτή η -γυναικεία- φωνή, που παραπέμπει σε femme fatales, βγαλμένες από άλλες δεκαετίες. Όλα αυτά και σε συνδυασμό με την γήινη ατμόσφαιρα του δίσκου, αλλά και την καταγωγή τους από το trip-hopίζων Bristol δημιουργούν έναν διαμαντένιο, αλλά και πάνω από όλα πολυσυλλεκτικό ήχο. Η εκλεπτυσμένα «βρώμικη» κιθάρα π.χ στο Ocean Song καταφέρνει να δέσει απόλυτα με το κλίμα που περιγράψαμε πιο πάνω. Τώρα, αν σας πω μαζί με όλα δαύτα ότι μου θυμίζει και την ιέρεια Nico η ερμηνεία της δεσποινίδος, πολλοί ίσως με πείτε υπερβολικό, αλλά για... ακούστε το κι εσείς!
Ένα άλμπουμ που μυρίζει φθινόπωρο, φέρνει στο νου βρεγμένο ξύλο (ω, ναι! βλέπω πολλές ταινίες και έχω και καταβολές από επαρχία) και πεσμένα φύλλα στην χωματένια αυλή. Φορέστε την μάλλινη ζακέτα σας, παρέα με το bourbon που λέμε και πιο πάνω και αφεθείτε στις άφθονες εικόνες που θα σας χαρίσουν οι πέντε φίλοι μας από την βροχερή Αγγλία.
Οι Sam Jones, Florence Lovegrove, Matt Jones, Rachel Brook, Kate Wright έφτιαξαν και πάλι έναν άκρως ενδιαφέρoν δίσκο, κάτι που θα περίμενε κανείς από μία πρώην μπάντα του αγαπημένου μας Matt Elliott (βλέπε Third Eye Foundation).
