Όταν πριν από ένα χρόνο ακριβώς, έφτανε στα αυτιά μας ο ήχος των Νεοϋορκέζων The Boggs είχαμε μείνει με την απορία για το πώς ήταν δυνατόν από το πουθενά να εμφανίζεται μία μπάντα με ήχο κολλημένο στα blues του Μισισιπή και στην folk των Απαλλάχιων Όρων. Και όμως, το τρίο των The Boggs έκανε την έκπληξη και με το ντεμπούτο τους ανακηρύχθηκαν οι πρεσβευτές μίας μουσικής που χάνεται στα βάθη της άγριας αμερικανικής παράδοσης. Όχι βέβαια και το πιο εύκολο άκουσμα αλλά καθ’όλα ενδιαφέρον, το “We Are The Boggs We Are” απευθυνόταν σε όσους βρίσκουν κάτι ξεχωριστό και ιδιαίτερο στον ήχο του banjo, και της slide κιθάρας.
Με τη δεύτερη δισκογραφική τους δουλειά, το “Stitches” παρ’όλο που συνεχίζουν γενικά να κινούνται στον ίδιο άξονα κάνουν κάποιες παρεκκλίσεις, οι οποίες σίγουρα θα θεωρούσαν ότι θα τους βγουν σε καλό. Δυστυχώς συμβαίνει το αντίθετο. Τα μισά και πλέον tracks αλλάζουν ύφος, σκοτεινιάζουν, απογυμνώνονται από τον ξέφρενο ρυθμό των Boggs που ξέραμε και θυμίζουν περισσότερο των Bonny Prince Billy, στα πολύ μέτρια και μονότονά του όμως. Εξαίρεση μόνο αποτελεί το πρώτο single που θα βγει από τον δίσκο, το “The Ark”.
Από την άλλη, όταν συνεχίζουν ορθόδοξα από εκεί που του άφησε το ντεμπούτο τους, ακόμα και η άσχημη φωνή του Jason Friedman έχει κάτι το σαγηνευτικό μέσα της. Στο ομότιτλο κομμάτι του album μοιάζει με ξάδερφάκι του Shane McGowan, όπως και στο πολύ χορευτικό “Down Below” που ανοίγει το δίσκο, και φαντάζει σαν το απόλυτο ξεχασμένο κομμάτι των Pogues με guest φωνητικά από τον μακαρίτη Joe Strummer.
Το “δύσκολο δεύτερο album” που λένε μπορεί να έβγαλε τους The Boggs λίγο από την πορεία τους, και να ζημιώνονται αρκετά, όμως τα στοιχεία εκείνα που τους κάνουν ξεχωριστούς παραμένουν, και όταν τα εμπιστεύονται δημιουργούν κάποιες εξαιρετικές στιγμές. Ας ελπίσουμε ότι στο τρίτο τους δισκάκι θα βρουν τον δρόμο τους.
