Αγαπητέ Κωνσταντίνε.
Ξέρεις πόσο πολύ σε εκτιμώ ως άνθρωπο (?) και ως μουσικοκριτικό. Έχουμε περάσει μαζί από χίλια κύματα. Έχουμε φάει ψωμί και κορν φλεικς μαζί ακούγοντας Βeatles κι ειδικά εκείνο το You’ve Got To Hide Your Love Away και το Norwegian Wood όλα τα χειμωνιάτικα πρωινά που ετοιμαζόσουν να φύγεις για την μονάδα που υπηρετούσες ως φαντάρος. Βιώσαμε αντάμα στιγμές απόλυτης ευφορίας εκείνο τον αξέχαστο Ιούλιο του 2001 με το Pleased To Meet You. (Αλήθεια, εκείνη η ψυχή η Χριστίνα τι κάνει;). Έχω κάνει εξαιτίας σου το καλύτερο καμάκι της ζωής μου στον όμορφο εκείνο εκτυπωτή που έχεις τοποθετήσει δίπλα μου υπό τους ήχους του 69 Love Songs των Magnetic Fields. Έχουμε ταξιδέψει αμέτρητες ώρες μαζί στην Σκοτεινή Πλευρά του Φεγγαριού κι έχουμε χορέψει αμέτρητες ώρες –ο καθείς με τον τρόπο του– στις μουσικές των Pulp.
Σε υπολήπτομαι, αλλά…μου τα χάλασες αυτές τις μέρες. Σκέψου και μένα το άμοιρο που κάνω όλη την βρώμικη δουλειά. Έχω κάψει όλες τις φλάντζες και τις τσιμούχες μου με αυτό το έκτρωμα που αποφάσισες να ακούσεις. Ε, δεν αντέχω ρε αδελφέ, πώς να σου το πω; Αν ξαναβάλεις το σιντι μέσα να παίξει, θα το ξεράσω εγώ το ίδιο! Παρτο σαν ultimatum! Κι εγώ ψυχή έχω. Σε αντίθεση με την τριάδα των Νεοϋορκέζων που απ’ότι φαίνεται έχουν πουλήσει την δική τους στον Karlheinz Stockhausen και τον John Cage, χωρίς όμως να διαθέτουν ούτε την τολμηρή μουσική ματιά του πρώτου ούτε την δημιουργική εκκεντρικότητα του δεύτερου.
Ποιος άλλος να άντεχε 27 λεπτά απόλυτου, best of, greatest collection και the very essential Θορύβου όπως δεν έχουν ξαναποτυπωθεί σε ψηφιακά αυλάκια. Άσε αυτήν την ποιότητα ήχου! Αυτός ο βλαμμένος ο ηχολήπτης που βρισκόταν; Προς νερού του είχε πάει; Και πόσες μπύρες είχε πιει για να κατουράει τόση ώρα; Η κονσόλα είχε παρατηθεί στο έλεος των τριών επιτήδειων. Τι ποιότητα ηχογράφησης είναι αυτή; Τα ντραμς δεν ακούγονται καν, πρέπει να κουβαλάς και το μετρονόμο μαζί για να καταλάβεις πότε ο ντραμερ χτυπάει το χαιχατ ή το ταμπουρινο. Κιθάρα; Ας γελάσω. Δεν υπάρχει καν. Χριστός και Απόστολος Γκλετσος! Μα καλά, αυτός ο Στιβ Αοκι, ο ιδρυτής της Dim Mak δεν τους έβαλε χέρι για αυτό το σίχαμα; Πως αποφάσισε να το εκδώσει έτσι;
Όχι , Κωνσταντίνε, το γεγονός ότι περιόδευσαν με τους White Stripes και τις Sleater Kinney δεν μου λέει απολύτως τίποτα. Ούτε το ότι διασκευάζουν το "I Wanna Be Your Dog". Το έχουν διασκευάσει άλλα τόσα συγκροτήματα με πολύ καλύτερα ηχητικά αποτελέσματα: οι Husker Du, οι Uncle Tupelo, οι Meat Puppets, οι Elf Power, οι Sonic Youth, οι Swans, οι Birthday Party και η Joan Jett με τους The Blackhearts της. Αυτοί μάλιστα! Θυμάσαι πως έκανα τα λαμπάκια να αναβοσβήνουν κάθε φορά που έβαζες να παίξει μια από τις προαναφερθείσες διασκευές;
Έπειτα είναι κι αυτή η τύπισσα, η Beth, που μου δίνει στα νεύρα ! Καταρχάς τραγουδάει λες και νομίζει ότι είναι καμία ποπ ντίβα που παίζει ενώπιον του Glastonbury ή του Knebworth. Το κοινό της όμως χωράει όλο μαζί σε τηλεφωνικό θάλαμο. Οι φίλαθλοι του Παναθλητικου Ομίλου Κάτω Καναλακίου είναι περισσότεροι. Γιατί λοιπόν το κάνει τόσο θέμα και κόβει τα τραγούδια στη μέση και μιλάει ακατάληπτα; Και όποτε μας κάνει την τιμή να μιλήσει καθαρά, τι λέει; Αρλούμπες. Αν αυτό είναι η άποψη της για το rock attitude, να την βράσω. Προτιμώ την άποψη περί ροκ του Βασίλη Παπακωνσταντινου. Γιατί εκεί οι οπαδοί του φώναζαν «Βασίλη ζούμε για να σε ακούμε», ενώ εδώ μετά από 5 λεπτά δεν νομίζω να έχει μείνει κανείς ζωντανός. (Μην πάρεις θάρρος και βάλεις Παπακωνσταντινου να παίξει! Α, ναι, το ξέχασα, δεν έχεις ούτε ένα δίσκο του. Πάλι καλά, τα μπάλωσες λίγο.)
Λοιπόν, εξηγούμαι για να μην παρεξηγούμαι: Δεν θα ξανανεχτω τέτοια συμπεριφορά εκ μέρους σου. Φίλοι φίλοι, αλλά όλα έχουν τα όρια τους, έτσι; Δικαιολογίες του τύπου «Τι να κάνω, αφού μου το έδωσε ο Βογιατζης;» δεν στέκουν, καθότι ξέρεις καλύτερα από μένα ότι είσαι και λίγο επηρμένος και γουστάρεις να ακούς και καλά όλα τα άγνωστα συγκροτηματακια για να το παίζεις ψαγμένος στα γκομενακια λέγοντας τους κάθε φορά που έρχονται στο δωμάτιο σου «Να σου βάλω και μια παντελώς άγνωστη αμερικανική μπάντα; Μόνο εγώ και άλλοι έξι έχουν το cd αυτό στην Ελλάδα!». Είσαι και λίγο ψώνιο, παραδέξου το. (ΟΚ, δεν λέω άλλα, γιατί ξέρω ότι έχεις βάλει στο μάτι ένα Pioneer, καλύτερο από μένα και η αλήθεια είναι ότι η παρέα σου θα μου λείψει).
Με εκτίμηση, το cd player σου.
