Ακούγοντας το Host φαντάζεσαι τον Philip Jeck να κάθεται σοβαρός και αποσβολωμένος, μπροστά σε ένα ξεχαρβαλωμένο πικάπ, με ένα μείκτη γεμάτο καλώδια και ένα φτηνό μικρό Casio keyboard στο ένα του χέρι. Με το άλλο του χέρι να πειράζει διαρκώς την βελόνα, η οποία προσπαθεί ανεπιτυχώς να βρει το δρόμο της στα γραντζουνισμένα αυλάκια του δίσκου. Σε όλες τις κινήσεις του διακρίνεται μια νηφαλιότητα, ενώ μια κοντινή εικόνα στο συνοφρυωμένο του πρόσωπο, προδίδει τις πρώτες ρυτίδες. Όλα αυτά ενώ κάθεται μόνος του σε ένα μικρό ξύλινο studio, ξεχασμένος από το χρόνο και απομονωμένος στο δικό του ηχητικό κόσμο.
Όχι δεν είναι τόσο έντονη η φαντασία μου. Ούτε τόσο εύστοχη. Η αλήθεια είναι ότι στα extras του Host υπάρχει και ένα εικοσάλεπτο κλιπ, που δείχνει τον Jeck επί το έργο. Για την ακρίβεια έχει γυριστεί σε ένα ραδιοφωνικό στούντιο στις Βρυξέλλες, όπου ο Jeck έδωσε μια ζωντανή εκδοχή της μουσική του. Παρόλο μάλιστα που το όλο concept μοιάζει με μια διαστροφή ενός μανιακού συλλέκτη δίσκων, το αποτέλεσμα είναι ένα γαλήνιο ambient, με χαμηλόφωνους ήχους και έντονη μυρωδιά βινυλίου.
Η τεχνική του Philip Jeck είναι σίγουρα περίεργη. Χρησιμοποιεί ένα μάτσο παλιούς δίσκους, συχνά εσκεμμένα φθαρμένους και εγκαταλελειμμένους, από τους οποίους δανείζεται κομμάτια παιγμένα συχνά σε χαμηλές στροφές και υψηλή παραμόρφωση. Ο σκοπός του είναι η δημιουργία υπνωτικών ηχοχρωμάτων, χρησιμοποιώντας όχι τα φίλτρα ενός υπολογιστή όπως συνηθίζεται αλλά την ίδια την φυσική παραμόρφωση ενός φθαρμένου δίσκου. "Ο θάνατος του βινυλίου" ίσως βιαστεί να τιτλοφορήσει κάποιος το έργο του... ο Philip Jeck όμως μας έχει ήδη προλάβει, δημιουργώντας λίγα χρόνια πριν ένα εντυπωσιακό installation χρησιμοποιώντας 180 πικάπ και ονομάζοντας το "Vinyl Requiem".
Όπως είναι φανερό τα κομμάτια μεταξύ τους, όπως και ολόκληροι οι δίσκοι του Jeck, εμπεριέχουν μια αρκετά μεγάλη δόση ομοιομορφίας. Ενώ δηλαδή το πείραμα του κρίνεται επιτυχημένο και ο όλος δίσκος ακούγεται σαν μια αφύπνιση στοιχειωμένων στιγμών του παρελθόντος (να ένα τέλειο soundtrack για μια ταινία του στυλ ''Η νύχτα των ζωντανών νεκρών"), δύσκολα θα αντέξεις πολλές ακροάσεις.
Εν πάση περιπτώσει, την επόμενη φορά που η βελόνα πηδήσει κάποιο αυλάκι στο πικάπ σας, ή ακουστεί κάποιο ενοχλητικό scratch, μη νευριάσετε ... σκεφτείτε ότι κάποιοι σαν τον Philip Jeck παράγουν μουσική από τέτοιου είδους ήχους.
