Ίσως η πιο επιτυχημένη εμπορικά, αλλά και καλλιτεχνικά, θηλυκή παρουσία στα παγκόσμια δισκογραφικά δρώμενα την τελευταία δεκαετία; Μαζί φυσικά με την πολυπλατινένια Norah Jones, η δεσποινίς Dido ετοιμάζεται να ξανακατακτήσει τις καρδιές του θηλυκού πληθυσμού κατά βάση, αλλά και σημαντικό μέρος του υπολοίπου -έστω και αν κάποιοι ντρέπονται να το παραδεχτούν- με την καινούρια της δουλειά. Η μικρή αδερφή του Rollo από τους Faithless (ο οποίος και συνεργάζεται μαζί της στην σύνθεση των νέων της κομματιών) μας χαρίζει έναν ακόμα μελωδικό και τρυφερό δίσκο, ο οποίος κινείται στα πετυχημένα μονοπάτια του ντεμπούτου της, No Angel.
Οι στίχοι της είναι προσωπικοί, σε πρώτο πρόσωπο, και μοιάζουν αυτοβιογραφικοί, με αποτέλεσμα να διευκολύνουν την ταύτιση του ακροατή με αυτούς. Για παράδειγμα, στο See you when you are 40, οι στίχοι της ξεχειλίζουν από πικρία για μία σχέση που τελικά αποδείχθηκε κάλπικη και ανειλικρινής. Και δεν σταματάνε εδώ οι στίχοι που θα σας φέρουν εικόνες οικείες με τα προσωπικά σας βιώματα και θα σας ταυτίσουν με τις συνθέσεις ή που θα σας εντυπωσιάσουν με την συναισθηματική δύναμή τους. Στον τομέα αυτόν της βγάζουμε το καπέλο...
Όσον αφορά τη μουσική υπόκρουση αυτών, η αλήθεια είναι πως εκτός της απουσίας κάποιας έκπληξης υφολογικής, ενορχηστρωτικής ή ρυθμικής, οι ίδιες οι συνθέσεις έχουν αρκετά κοινά σημεία αναφοράς, τουλάχιστον σαν ήχητική άποψη. Και εδώ ο μεγάλος αδερφός έχει αρκετό ποσοστό ευθύνης, αφού τα διάσπαρτα ηλεκτρονικά στοιχεία που ακούμε να διακοσμούν τις ενορχηστρώσεις των 11 (+ ενός bonus track) κομματιών, δημιουργώντας ένα καλοσχηματισμένο και καλολουστραρισμένο ηλεκτρονικό ηχόστρωμα για την βελούδινη φωνή της Dido, παραπέμπουν στο κύριο συγκρότημα του πρώτου.
Ο δίσκος έτσι κυλάει μεν αβίαστα για τον ακροατή, αλλά δύσκολα ξεχωρίζει με τα πρώτα ακούσματα κάποια σύνθεση, εκτός ίσως από 1-2, όπως το ομώνυμο και το White Flag. Το άλμπουμ κινείται με midtempo κατά βάση ρυθμούς, περισσότερο για νυχτερινές ακροάσεις, με το Sand In My Shoes, που λογικά θα είναι και ένα από τα επόμενα singles του δίσκου, να ξεχωρίζει σαν η πιο «ρυθμικά έξαλλη στιγμή» του άλμπουμ. Γενικά, τα ρεφραίνς του δίσκου έχουν μία βραδυφλεγή γοητεία, η οποία αρχίζει να λειτουργεί πάνω στον ακροατή έπειτα από μερικές ακροάσεις και με την πάροδο αυτών να ενισχύεται σημαντικά.
Εν τέλει, ένα αρκετά όμορφο άλμπουμ, με μερικές πολύ αξιόλογες στιγμές. Σαν σύνολο όμως δημιουργεί την εντύπωση πως η Dido και οι συνεργάτες της δεν πιέστηκαν και ιδιαίτερα πάνω από την κονσόλα τους, για να φρεσκάρουν και να πειραματιστούν με τον ήχο τους. Θα τολμούσαμε να πούμε πως βολεύτηκαν με την δοκιμασμένη φόρμα της πρώτης πετυχημένης εμπορικά προσπάθειας και σχεδόν επαναπαύτηκαν σε αυτή. Εδώ είναι που το Life for rent, αν και ποιοτικά ισάξιο, χάνει στη σύγκριση με το Νο Angel.
Συστήνεται πάντως σε όλους fans του μελωδικού mainstream pop (ξέρω ότι πολλοί θα αναρωτηθείτε τι εννοεί ο ποιητής με τον συγκεκριμένο χαρακτηρισμό, προς το παρον θεωρείστε το σαν μία έκφραση-προσπάθεια διαφοροποίησης της ποπ πιο ανεξάρτητων κιθαριστικών συγκροτημάτων) ήχου.
