Ένα βήμα μπροστά κάνουν οι Ιταλοί Giadini Di Miro, το οποίο αν και δεν ενθουσιάζει ουσιαστικά στο σύνολό του, ίσως λειτουργεί περισσότερο ως το ενδιάμεσο στάδιο για κάτι εξαιρετικό στο άμεσο μέλλον.
Ύστερα από το album έκπληξη του 2001, το “Rise and Fall of Academic Drifting” και το album με τις ηλεκτρονικές ερμηνείες του προηγούμενου “The Academic Rise of Falling Drifters, και με το “The Soft Touch EP” να λειτουργεί περισσότερο ως προπομπός, με το “Punk… Not Diet” οι GdM κινούνται προς την κατεύθυνση του συγκερασμού των δύο μουσικών ταυτοτήτων που παρουσίασαν.
Η κυρίως μπάντα παραμένει η ίδια με τον Juka Reverberi να παραμένει ο αδιαμφισβήτητος ηγέτης της ομάδας μουσικών που θαυμάσαμε και στο Αν Club, όμως είναι οι ανησυχίες τους και η νέα τροπή που θέλουν να δώσουν στη μουσική τους που τους οδηγούν στο να συνεργαστούν με αρκετούς άλλους καλλιτέχνες. Με αυτό τον τρόπο μεταμορφώνουν τις ορχηστικές συνθέσεις τους, σε πιο πλήρη κομμάτια, ξεφεύγοντας λίγο από την καθαρή post rock ταμπέλα, η οποία ίσως και να αδικεί μία μπάντα που πάντα ψαχνότανε περισσότερο, λόγω της αγάπης τους για την ηλεκτρονική μουσική.
Το ηλεκτρονικό υπόβαθρο που καθορίζει τις νέες συνθέσεις των GdM χαρίζεται απλόχερα από τον Thaddeus Herrmann, των Hermann & Kleine, τον Christophe Stoll, γνωστός και ως Nitrada, καθώς και από το νέο αστέρι της Morr Music, τον γνωστό και ως Styrofoam, Arne van Petegem. Πάνω στην IDM που χτίζουν τα laptops τους, οι Giardini Di Miro αναπτύσσουν τις συνθέσεις τους, μεγαλειώδεις αν και σκοτεινές, αλλά και ταυτόχρονα ανθρώπινες το είδος της μουσικής που θα ήθελες να ακούς ένα Κυριακάτικο πρωινό για να μπορέσεις να συνέλθεις από τις καταχρήσεις τις προηγούμενης ημέρας και να ηρεμήσεις το μυαλό σου.
Το πιο σημαντικό βήμα όμως είναι η απόφαση των Ιταλών να προσθέσουν φωνητικά σχεδόν σε όλες τις συνθέσεις τους. Έχοντας επίγνωση ότι κανείς τους δεν θα ήταν ικανοποιητικός στο ρόλο του τραγουδιστή, μόνο ο Reverberi μιλάει Αγγλικά, και αυτός μέτρια, έκαναν την κίνηση ματ και χρησιμοποιούν καλεσμένους για να ερμηνεύσουν τις λέξεις πάνω από την μουσική.
Καταπληκτική επιλογή ο Alessandro Raina, του οποίου η φωνή λειτουργεί ως ένα ακόμα όργανο που δένει και κυλάει μαζί με την μουσική, μπλέκεται ανάμεσα στις τρομπέτες και απογειώνεται σε πέντε συνθέσεις. Ο Ronnie James με την βαθιά φωνή του αποτελεί και την καλύτερη εισαγωγή με το “Too Much For A Beguine”, ενώ οι Kaye και Christy Brewster με τα αιθέρια φωνητικά δίνουν ένα Cocteau Twins αέρα στο “Last Act In Baires”.
Όμως και πάλι, το επίκεντρο του album είναι ένα 8λεπτο ορχηστικό στο οποίο οι Giardini Di Miro αφήνουν τον Arne van Petegem να θέσει τους κανόνες με το laptop glitch του και πάνω του οι έξι Ιταλοί ξεδιπλώνουν όλη τους την ικανότητα στο να χτίσουν, να γκρεμίσουν και μετά όλο αισιοδοξία να ξεκινήσουν από την αρχή, κυκλικές ρυθμικές μελωδικότατες κινήσεις, αυτές που μας έκαναν να λατρέψουμε την μπάντα τους εξ’ αρχής.
