Ενεργά μέλη του νεο-υορκέζικου underground και κολλητοί των Black Dice, με τους οποίους είχαμε ασχοληθεί πρόσφατα, οι Animal Collective δίνουν με την (επανα)κυκλοφορία των δυο αυτών δίσκων τους (σε ένα διπλό cd) το παρών και στην ευρωπαϊκή αγορά. Παρά το νεαρό της ηλικίας τους (μιλάμε για μια παρέα από εικοσιπεντάρηδες το πολύ) οι Animal Collective έχουν ήδη δώσει ένα σημαντικό δισκογραφικό παρόν, το οποίο όμως είναι δύσκολο να καθορίσουμε μια και οι δίσκοι τους κυκλοφορούν μόνο στην Αμερική, σε περιορισμένα αντίτυπα και κάτω από διαφορετικά ονόματα. Κάτι όμως η πλήρης αποδοχή τους από τον τύπο, κάτι η δυνατή τουρνέ τους με τους Black Dice και αν μη τι άλλο οι αδιαμφισβήτητες υποσχέσεις τους για το μέλλον, τράβηξαν τα βλέμματα των υπευθύνων της FatCat, με συνέπεια την εν λόγω κυκλοφορία.
Το εύλογο ερώτημα "μα τι μουσική παίζουν επιτέλους αυτοί οι Animal Collective'' είναι ίσως και το πιο δύσκολο να απαντηθεί. Ακούγοντας το ''Spirit they’re gone, spirit they’ve vanished” κάποιος θα μπορούσε να ορίσει το στυλ τους ως ένα είδος θορυβώδους και άναρχου folk. Μας έχει συνηθίσει άλλωστε η νέα γενιά των αμερικάνων να παίρνει τη μουσική των παλιότερων και να της αλλάζει λίγο τα φώτα. Παρ' όλα αυτά, μετά από κάμποσα είναι η αλήθεια ακούσματα, η μελωδίες των κομματιών έρχονται στην επιφάνεια και παρόλο τις απότομες αλλαγές των ρυθμών και τα θορυβώδη μέρη. Στο ''Spirit they’re gone, spirit they’ve vanished” οι Animal Collective κυκλοφορούσαν σαν Avey Tare and Panda Bear, τα οποία ήταν τα nicknames των δυο τότε μελών.
Στη συνέχεια προστέθηκε και ο τρίτος της παρέας (ο Geologist) και κάπου στο 2001 είδε το φως το Danse Manatee, στο οποίο τα πράγματα γίνονται ακόμα πιο απροσδιόριστα (από τον περίεργο τίτλο και μόνο φαντάζεσαι τη συνέχεια). Ενώ στο προηγούμενο υπήρχε μια όποια συνοχή στο στυλ αλλά και τα ηχοχρώματα, με την ακουστική κιθάρα και το πιάνο ως κύρια όργανα, η μουσική εδώ πλέον γίνεται εντελώς πειραματική, με αποτέλεσμα μόνο 2-3 κομμάτια να ακολουθούν κάποιες έστω συμβατικές ποπ φόρμες.
Συγκρίνοντας τους δυο δίσκους, παρατηρούμε ότι έχουμε μεν να κάνουμε με τις δυο πλευρές του ίδιου νομίσματος, αλλά η σωστή χημεία επιτεύχθηκε κυρίως στην πρώτη εκ των δυο προσπαθειών. Αυτό μάλιστα είναι και το σημαντικότερο χαρακτηριστικό, μια και στη μουσική των Animal Collective έχουμε να κάνουμε με πολλές λεπτές ισορροπίες... ισορροπίες μεταξύ μελωδικής ποπ και βίαιου θορύβου, ακουστικών και ηλεκτρονικών ήχων, δομής και αποδόμησης. Έπεται μάλιστα και σύντομα δισκογραφική συνέχεια για τους Animal Collective, οπότε η επιλογή για τη συγκεκριμένη επανακυκλοφορία έρχεται την κατάλληλη στιγμή για να μας εισάγει στον περίεργο αντικομφορμιστικό κόσμο τους.
