Νευριάζω με τον εαυτό μου όταν δεν μπορώ να βρω κάτι έξυπνο και πιασαρικο για να αρχίσω μια δισκοκριτικη. Γερνάμε μάλλον και τα «γκρίζα φαιά κύτταρα του εγκεφάλου μας», που θα έλεγε κι ο Πουαρό, υπολειτουργούν. Λοιπόν, με τους Πάνθηρες δεν έχουμε να κάνουμε με μια ακόμη περίπτωση παρθενογένεσης, αλλά με ένα εντυπωσιακό pedigree από 5 εξέχοντα μέλη της Νεουορκεζικης αβάν-πανκ σκηνής. Ο Kip Uhlhorn έπαιζε στους the Red Scare, ο Justin Chearno έχει ως side project μια μπάντα ονόματι Turing Machine που παίζει ινστρουμενταλ αποδόσεις κομματιών ανάλογου ύφους και οι Μπρουκλινεζοι Jayson Green, Geoff Garlock και Jeff Salane ήταν πρώην μέλη της χαρντκορ μπάντας Orchid, ενός εκ των πλέον πολιτικοποιημένων συγκροτημάτων του Μεγάλου Μήλου, με εκτενείς αναφορές στον Αλμπέρ Καμί και τον Ζακ Ατταλι, με τίτλους τραγουδιών αφιερωμένους στον Αντορνο και τη Σχολή του ("Snow Delay at the Frankfurt School") και με στίχους-απόλαυση, όπως "I kiss the girls that speak Marcuse / I kiss the boys that speak Foucault".
Οι Πάνθηρες (ένα όνομα που σίγουρα θα προκαλέσει ρίγη συγκίνησης στον Νεοσμυρνιωτη συνάδελφο Πυκναδα) έχουν μια πανκ αισθητική στο στυλ των Nation of Ulysses, μπολιασμένη με μπόλικη επιθετικότητα και teenage angst στους στίχους – εμπρηστικός συνδυασμός αν μη τι άλλο. Αντλούν έμπνευση από τους Γάλλους θεωρητικούς, το αβαν γκαρντ κίνημα της τέχνης με την επωνυμία Fluxus, το ραπ των δρόμων των μεγαλουπόλεων και το Κίνημα Των Situationist Ρoets και αναφέρονται εκτενώς σε φαινόμενα κοινωνικής παθογένειας (ο Μαρκουζε κι ο Καμί επηρέασαν κι εμένα επίσης…) όπως ο ρατσισμός σε κάθε έκφανση της πολιτικής ζωής, οι διαφορές ανάμεσα στα δυο φύλα και -τι άλλο;- σεξ . Προσέξτε τους επίσης γιατί έχουν μοιραστεί την ίδια σκηνή με τους Yeah Yeah Yeahs και τις αγαπητές αγαπητές Erase Errata, οπότε ξέρετε τι περιμένετε να ακούσετε από αυτούς. Λίγο από Stooges, ολιγην από Fugazi, άντε και At the Drive-In για γαρνιτούρα.
Πέραν από το μουσικό μέρος, το οποίο δεν είναι δα και τίποτα το ιδιαίτερο, οι ίδιοι οι τίτλοι των τραγουδιών τους θα ταίριαζαν πιο πολύ σε επιθεωρησιακά νούμερα επιπέδου Δελφιναριου παρά σε μια politically correct μπάντα: τα "Don't Be a Dick", "Thank Me with Your Hands", "It's Not the Heat It's the Humility" θα μπορούσαν κάλλιστα να ανήκουν στο ρεπερτόριο του Tom Green ή να αποτελούν διαλόγους από κάποια ταινία της σειράς American Pie. Ειδικά το "Don't Be a Dick" προσφέρεται για boogie rock μέχρι τελικής πτώσεως, το "Thank Me with Your Hands" έχει έναν εντυπωσιακό dancerock ρυθμό ενώ στο "It's Not the Heat It's the Humility" κάνει την εμφάνιση του και ένα sample του Notorious B.I.G να φωνάζει "I don't know what's more important: my ego or yours".
Κάπου εκεί μέσα στριμώχνονται φρενιασμένες κιθάρες, Moog και βιμπράφωνα, σαξόφωνα σε τόνους όλων των αποχρώσεων και μια υπόνοια ντραμ μασιν. Ειδικά στο "Post-Fascist Fantasies" όπου τους στίχους-κόλαφο για την μισαλλόδοξη Αμερική συνοδεύουν percussion σε κάθε πιθανή μορφή, feedback, χειροκροτήματα, μαριμπας, μαράκες κτλ και στο "Sexist Not Sexy" που οι κιθάρες καταλαμβάνουν την θέση μπροστά στη σκηνή και κυριολεκτικά βαράνε αλύπητα.
Η Επανάσταση που εν ευθετω χρόνω θα λάβει χώρα στην άλλη όχθη του Ατλαντικού έχει πολύ καιρό ακόμη μέχρι να βρει το κατάλληλο soundtrack να την συνοδεύει, αλλά οι Πάνθηρες μπορούν να καυχιούνται ότι έχουν ήδη κάνει το πρώτο βήμα. Θα έπαιρναν (γιατί τα EP και τα singles δεν βαθμολογούνται) σχετικά καλό βαθμό ελέω στίχων...
