Από τον τίτλο κιόλας αντιλαμβάνεστε με τι έχουμε να κάνουμε: Θλιμμένες νότες, υποτονικό κλίμα κι ο απαραίτητος ρομαντισμός. Όλα αυτά από πέντε πέντε παλικάρια εξ Ohio ορμώμενα, που μένουν στη Νέα Υόρκη και ξορκίζουν την πεζή καθημερινότητα των πρωινών εργασιών τους σε πανέμορφες, ακουστικές κυρίως μελωδίες, που ακούγονται την ίδια ώρα που προφανώς γράφτηκαν: Βράδυ, μοναχικά και με την ίδια ποσότητα αλκοόλ που κατανάλωσε ο Matt Berninger, ο κύριος που ηγείται του γκρουπ. Όχι τόσο ίσως όσο καταναλώνει ο ομόηχός του Stuart Staples στο στούντιο (πόσο μάλλον στα live!), αλλά σε γερά επίπεδα, ώστε να γράφει και να ερμηνεύει ζεστά άσματα για τις κρύες νύχτες του χειμώνα. Εξοπλιστείτε λοιπόν...
Αυτό εδώ είναι το δεύτερό τους άλμπουμ, με το προηγηθέν ντεμπούτο πριν κανα δύο χρόνια να είναι εξίσου αξιόλογο. Τι έχουμε εδώ; Στρωτές americana μελωδίες που εκτραχύνονται ενίοτε σε indie rock ξεσπάσματα, δεν κρύβουν τη λατρεία για τον Leonard Cohen, τον Johnny Cash, αλλά και τους Guided by Voices.
Το "Sad Songs for Dirty Lovers" κατακλύζεται από εσωστρεφή μουσική που συστήνω ανεπιφύλακτα στους λάτρεις των Tindersticks, Black Heart Procession, Jayhawks και Silver Jews και που πουθενά δεν πλησιάζει τον ultra πεσιμισμό. Kρατά τις αποστάσεις της και κερδίζει κι εκείνον που επιθυμεί απλά μια μοναχική ακρόαση για να βυθιστεί σε πάσης φύσεως σκέψεις, παρέα με ενδιαφέροντες στίχους (όχι απαραίτητα απώλειας) και ήχους από κιθάρες, πιανάκια και βιολιά, μαζί με σκόρπιες φωνητικές αρμονίες που κάνουν το δίσκο αυτό πολύ πιο ευγενικά ήρεμο και έγχρωμο, απ'ότι δηλώνουν οι επιρροές του.
Με λίγα λόγια, είναι ευχάριστο το ότι από όλα τα υλικά με τα οποία καταπιάστηκαν οι The National έβγαλαν κάτι δικό τους και κυρίως κάτι που μπορεί να σταθεί αυτόνομα για πολλές πολλές ακροάσεις.
