Δεν είναι και λίγο να συμπυκνώνεις στη δομή των κομματιών σου την παραδοσιακή μουσική της Ινδίας, latin επιρροές, σε σύγχρονες downtempo, house, ambient και R&B φόρμες. Όταν όμως πρόκειται για το έκτο σου άλμπουμ, όπου λίγο ή πολύ συμβαίνουν πάνω κάτω τα ίδια με το προηγούμενο (το οποίο συνέχιζε επίσης από εκεί που μας άφησε το προ-προηγούμενο) και οι εκπλήξεις είναι ελάχιστες, απλά το απολαμβάνεις.
Ό,τι αγαπήσατε στα προηγούμενα και δη στο "Beyond Skin" υπάρχει εδώ σε νέα έκδοση: Καλή παραγωγή, αισθησιακή chill-out μουσική -ίσως πιο εμπορική από ποτέ, μα όχι το ίδιο πιασάρικη, καθώς λείπουν τα κομμάτια που θα σε "πιάσουν" με τη μία- κι ένα υποθάλπον ανατολίτικο vibe, με φλάουτα, tablas κτλ. Η έμφαση αυτή τη φορά έχει δοθεί περισσότερο στις μελωδίες, που απλώς βρίσκουν το δρόμο για τα αυτάκια μας από διαφορετικές ιδέες της ποπ και της βατής πλευράς της electronica, ξεκινώντας από τη σχολή του William Orbit, συνεχίζοντας με την έγχορδη trip-hop άποψη των Morcheeba, τις σαγηνευτικές μελωδίες που χειρίζεται συνήθως η Natacha Atlas (που συμμετέχει εδώ) και καταλήγοντας στους πρόσφατους Lemon Jelly.
Εκτός της κυρίας Atlas, στα φωνητικά βρίσκουμε και τους Kevin Mark Trail (έχει δουλέψει και με τους Streets), Jacob Golden και Reena Bhardwaj, ενώ επιστρέφει η αισθησιακή / ψιθυριστή φωνή της Tina Grace, που δίνει το "κάτι" παραπάνω στα "Say Hello" και "Fragile Wind¨", μετατρέποντάς τα σε δύο από τα καλύτερα κομμάτια του δίσκου.
To album λειτουργεί περισσότερο ως συλλογή τραγουδιών που θα βρουν το δρόμο τους για κάθε λογής "ψαγμένα" δείπνα και Ibiza chill-out συλλογές, μα σίγουρα οι προθέσεις του Nitin Sawhney είναι πολύ πιο αγνές: Άλλωστε μιλά για τη ζωή, τη γέννηση, το ρατσισμό και σίγουρα δεν αναλύει συνταγές για μια καλή μετάβαση από το τραπέζι στην κρεβατοκάμαρα.
