Θα έχετε αντιληφθεί ότι έχουμε μια ιδιαίτερη αδυναμία στο πρώην side project των Front Line Assembly και στις παραφυάδες του. Να θυμίσουμε ότι το δημιούργημα των Bill Leeb και Rhys Fulber -μ'εκείνο το διακριτικό, περίεργο και απόλυτα αισθησιακό και σκοτεινό μείγμα world, electronica, goth και αέρινων samples- κατέληξε στα χέρια του πρώτου μόνο κάποια στιγμή. Ο δεύτερος φαινόταν να τα καταφέρνει πολύ καλύτερα, αφού μετά από ετοιμασία χρόνων μας παρέδωσε τον περασμένο Μάρτιο ίσως το κορυφαίο δείγμα του είδους τα τελευταία χρόνια (μαζί με το ντεμπούτο των Balligomingo), υπό το όνομα Conjure One. Καθώς ο Bill ακολουθούσε τη mainstream οδό, ο Fulber, χωρίς να αποποιείται τις chart τιμές, ακολούθησε μια πιο φυσική και περιπετειώδη προσέγγιση στο σόλο ντεμπούτο του κι έτσι, όταν μάθαμε ότι οι δυο τους τα ξαναβρήκαν και η επόμενη δουλειά των Delerium θα ήταν αποτέλεσμα της συνεργασίας τους, φανταστήκαμε ότι η συσσωρευμένη πλέον ατομική εμπειρία θα απέδιδε κάτι αξίσου, αν όχι περισσότερο περιπετειώδες.
Αν και σε κανένα σημείο του το Chimera δεν σε αφήνει να απογοητευτείς, αν και η παραγωγή είναι πιο άψογη από ποτέ, καθόλη τη διάρκεια του σου έρχεται το γνωστό deja-vu συναίσθημα. Και πέρα από το ότι τα τραγούδια τους πλέον θυμίζουν το ένα ή το άλλο, η μουσική τους πια είναι απόλυτα στρογγυλοποιημένη, φωτεινή και πιο radio-friendly από ποτέ, μακριά από τα κυτταρικά στοιχεία της μαγικής συνταγής που έκανε το 'Karma' απολαυστικό και τις ισορροπίες που έκαναν το 'Poem' (στο οποίο είχαν ήδη να διαφαίνονται τα σημάδια) συμπαθητικό. Κάποια ψήγματα Ibiza chill-out και dance-pop ήχων που εναλλάσσονται στην προκυμαία του γνωστού χαρμανιού, μοιάζουν μάλλον ξεπερασμένα πλέον, όπως και κάποιες υπέρ του δέοντος mainstream ερωτικές μπαλλάντες -βέβαια στο διαμορφωμένο αιθέριο mid-tempo πλαίσιό τους- δείχνουν ότι έχουν ξωκείλει, αν όχι αποπλεύσει για άλλα λιμάνια πλέον.
Ευτυχώς υπάρχουν κάποια κομμάτια που του δίνουν την απαιτούμενη γεύση για όλους εμάς που δεν αρκούμαστε σε μια αράδα πιθανών singles: Το αγγελικό "Intrumental Serenity", με ατμοσφαιρικά έγχορδα, φωνητικά και πιάνο, το "Eternal Odyssey", μια Banco de Gaia-ίζουσα βουτιά στο "Adagio for Strings" του Thomas Barber και το "Returning" που σημαίνει και την επιστροφή της Kristy Thirsk στα φωνητικά (θυμίζουμε ότι συμμετείχε στο "Semantic Spaces" και το "Karma" των Delerium, αλλά και στο "Beneath the Surface" των Balligomingo).
Aπό την άλλη, αν δεν είχαμε ακούσει το "Innocente" από το προηγούμενο άλμπουμ, θα ορκιζόμασταν ότι το "Run for It" είναι καλό. Όμως έχει ακόμη και την ίδια τραγουδίστρια, την Leigh Nash των Sixpence None the Richer. Τα "Just A Dream" και "After All" είναι επίσης δείγματα καλοφτιαγμένης ατμοσφαιρικής ambient/mid-tempo/pop για λίκνο εντός αυτοκινήτου ακούγοντας ραδιόφωνο, αλλά δεν είναι και δύσκολο να τα ξεχάσεις ακόμα και μετά την πεντηκοστή ακρόαση (αν όχι στο αυτοκίνητο και οι 50, σίγουρα σε κομμωτήρια, ρεσεψιον, αναμονές κτλ.), ενώ το "Magic" με την αιθέρια φωνή της Julee Cruise είναι ό,τι πρέπει για μια Cafe Del Mar συλλογή, αλλά κι εκεί πάλι δεν εγγυόμαστε ότι θα ξεχωρίσει.
Έχουμε την εντύπωση ότι καλά θα έκανε ο Rhys Fulber να συνεχίσει μόνος του, ή τουλάχιστον την επόμενη φορά να αναλάβει εκείνος τα ηνία, αν προτιμά πάλι να ηχογραφεί με το όνομα των Delerium. Οι Conjure One μας φαίνονται πολύ πιο φρέσκιοι κι ενδιαφέροντες, αν και λίγο ...αργοί στην παράδοση δισκογραφικού έργου. Η παρούσα δουλειά πάντως, παρά τις εμφανείς και αναφερθείσες αδυναμίες και τα κλισέ της δεν είναι και άσχημη πρόταση αγοράς, αφού συνοδεύεται από ένα bonus δισκάκι με ένα νέο κομμάτι, τρία remix του "After All" και τα video των ‘Silence’, ‘Flowers Become Screens’ και ‘Aria’. Κρίνετε αναλόγως...
