Το ξέρω ότι δεν θα έπρεπε να γράψω αυτά που πρόκειται να γράψω, μα μου αρέσει να είμαι ειλικρινής με τους άλλους: η Liz Phair μου τη "δίνει" - με την καλύτερη έννοια! Από τότε που την είδα στις φωτογραφίες της στο εσώφυλλο του ντεμπούτο της "Exile In Guyville", ήξερα πως ήθελα να την ρίξω στο κρεβάτι μου. Μη νομίζετε όμως πως σνομπάρισα τη μουσική της, την άκουσα (τι στο καλό είχα δώσει λεφτά να αγοράσω το δίσκο;) και κάποτε ήταν όντως πολύ αξιόλογη. Ακόμη όμως και μέσα από εκεί, ένιωθα ότι μου έστελνε μηνύματα: "Fuck And Run / Ever Since I Was 17" τραγουδούσε και απλά επιβεβαίωνε αυτό που ήδη ήξερα. Ήθελε να με προσεγγίσει και να προχωρήσουμε σε ακατονόμαστες πράξεις.
Δεν ξέρω αν η εικόνα του νυμφιδίου της προσέδωσε τελικά πόντους, μουσικά πάντως στεκόταν πάντοτε καλά, ιδιαίτερα στο επόμενο Lp της "Whip-Smart", όπου μου υπενθύμισε ότι δεν με ξέχασε, και μου υποσχέθηκε ακόμη πιο τρελές νύχτες. Φανταζόμουν ότι με περίμενε λίγο ακόμη, κι εγώ απ' την μεριά μου προσπάθησα να μαζέψω γρήγορα τα χρήματα για να βραθώ κοντά της και να ανταποκριθώ στο κάλεσμα, την πρό(σ)κληση και το ύψος των περιστάσεων. Η συνέχεια όμως (με το άλμπουμ "Whitechocolatespaceegg") με απογοήτευσε, όχι τόσο μουσικά μα ως φαντασίωση - διάβασα ότι μετά την κυκλοφορία του θα αποτραβιόταν για να κάνει το παιδί της.
Προσπάθησα να σβήσω τη φλόγα και τα κατάφερα, μα εκείνη φούντωσε με μια μόνο ματιά στο εξώφυλλο του νέου της δίσκου. Όπως ένα νέο ξεκίνημα φέρει μονάχα το όνομά της, έτσι και τώρα μοιάζει να με καλεί ξανά, χίλιες φορές μετανιωμένη, να την προσεγγίσω εκ νέου και να ζήσουμε αυτά που ήταν ατυχία (ή γραφτό;) να μην νοιώσουμε παλιότερα. Στο εσώφυλλο εξακολουθεί να είναι φουλ προκλητική και να αποπνέει έναν ισχυρό αέρα εμπειρίας. "Baby If It's Alright, Want You To Rock Me All Night" μου τραγουδάει και είμαι σίγουρος ότι το διατυπώνει έτσι ευγενικά επειδή ξέρει ότι μας ακούνε κι άλλοι. Και θα ανταποκρινόμουν, μα αυτή τη φορά υπάρχουν κάποια ψιλοπροβληματάκια.
Βλέπετε, κάποτε είμαι ένας ξεροκέφαλος ιδεολόγος, και τώρα πια τη βρίσκω μουσικά πολύ ξενέρωτη. Και παρότι τελικά αποτέλεσε το πρότυπο, το μοντέλο επάνω στο οποίο χτίστηκε η εικόνα - το image στα ελληνικά - της Avril Lavigne, η δικιά μου, η Liz ντε, προσλαμβάνει το team που της γράφει τα τραγούδια - της Avril ντε!- για να τη βοηθήσει στο δικό της άλμπουμ. Αν είναι δυνατόν! Η ομάδα "The Matrix" λοιπόν της γράφει τέσσερα κομμάτια και της κάνει την παραγωγή σε ορισμένα δικά της ακόμη, τίποτε όμως δεν ξεχωρίζει από το άλλο, σχηματίζοντας έτσι μια ομοιόμορφη τούρτα αμφιβόλου ηχητικής γεύσης.
Τίποτε δεν αποκλείει την επιτυχία κάποιου κομματιού του δίσκου - εξάλλου άβυσσος η ψυχή του αμερικανόπουλου! - μιλώντας πάντως με αντικειμενικά κριτήρια, το άλμπουμ κυλάει αδιάφορα και χωρίς ίχνος προσωπικότητας και σφραγίδας του παρελθόντος indie χαρακτήρα της καλλιτέχνιδας.
Αλλά εγώ, ως ανώτερος άνθρωπος, δεν αφήνω τα παραπάνω να μπουν ανάμεσά μας, Liz. Ξέρεις τι να κάνεις επειδή ξέρεις το καλό σου. Απλά τηλεφώνησέ μου κι εγώ θα είμαι εκεί κοντά σου, έχω αποκρυπτογραφήσει το βλέμμα σου και τα έχω τακτοποιήσει όλα, παράγγειλα και waterbed. Sex In The Sun Of A Beach, για να μάθεις τι εστί Ελλάδα, κούκλα μου!
