Δεν θα μπορούσε παρά να διάλεγε ένα περίεργο nickname για να συνοδέψει την περίεργη μουσική του. Μιλάμε βέβαια για τον Mike Paradinas, ο οποίος τα κατάφερε να παραφράσει την λέξη music χρησιμοποιώντας το ελληνικό ‘μι’ και προβληματίζοντας δεόντως τους αγγλόφωνους δημοσιογράφους (ας μην αρχίσω να αναφέρω πόσοι έχουν γράψει για το ελληνικό γράμμα που προφέρεται ‘mu’). Δέκα χρόνια μετά την πρώτη του εμφάνιση, σαν πνευματικό παιδί του Aphex στην Rephlex επιστρέφει με το ένα δίσκο που όσο έχει να κάνει με τον ήχο του, θα μπορούσε να είχε κυκλοφορήσει τότε, μαζί με το Tango N' Vectif.
Υπήρχε μια κάποια ανησυχία για τον κύριο Paradinas από την άποψη του ότι ενώ χαρακτηριζόταν ως υπέρ του δέοντος παραγωγικός, είχαν περάσει τέσσερα χρόνια από το Royal Astronomy χωρίς ούτε μια κυκλοφορία. Είχε μήπως πέσει σε τέλμα; Έψαχνε για νέα μουσική ταυτότητα; Σε καμιά περίπτωση! Το Bilious Paths είναι χίλια τα εκατό πάνω στον τυπικό μ-ziq ήχο, με τα ξεσπάσματα των drums, τα ambient περάσματα, τους σκόρπιους hardcore ρυθμούς και τον μόνιμα βαρυφορτωμένο ήχο. Μετά μάλιστα από αρκετό καιρό ο Paradinas κυκλοφορεί δίσκο αποκλειστικά για την Planet Mu, την δισκογραφική που ο ίδιος διευθύνει (από την κρεβατοκάμαρά του ... μην πάει το μυαλό σας σε καμιά major εταιρία).
Πιθανότατα κάποιος μπορεί να βγάλει το βιαστικό συμπέρασμα ότι το Bilious Paths ακολουθεί την πεπατημένη σε έναν ήδη κορεσμένο μουσικά χώρο και άρα είναι αδιάφορο. Στην πραγματικότητα συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Εδώ έχουμε να κάνουμε με έναν από τους πιο περιπετειώδης δίσκους του Paradinas, ο οποίος περνάει διαδοχικά από όλα τα στυλ, μπλέκοντάς τα σε ένα καταπληκτικό mixer, το οποίο δεν χορταίνεις όσο και αν ακούς.
Αν προσπαθούσαμε να περιγράψουμε την πορεία και τους χώρους που κινείται ο μ-ziq θα θέλαμε σελίδες επί σελίδων. Συνοπτικά μόνο μπορούμε να σταθούμε σε κάποια σημεία όπως το δυνατό ξεκίνημα του δίσκου, στο οποίο τα πετσοκομμένα beats και samples του Johnny Mastricht ακολουθούν τα καταιγιστικά breaks του Meinheld και το oldschool hardcore του Siege of Antioch. Εκεί μοιάζουν να διαλύονται τα πάντα και πάνω που είχαμε πιστέψει ότι ακούμε τον Squarepusher τα πράγματα επιστρέφονται σε πιο χαλαρούς αλλά εξίσου περίεργους ρυθμούς. Για δυο μόνο tracks γιατί το Silk Ties που ακολουθεί μετά αποτελεί το πιο καταιγιστικό-ισοπεδοτικό-πεστε-το όπως-θέλετε κομμάτι του δίσκου. Ένα track που ξεκινά με βαριά hip hop beats για να δεχθεί στη συνέχεια απανωτές παρεμβολές από σκληρά breaks, με μια δυναμική ικανή να φέρει δάκρια στα μάτια (των φίλων) ή τα χέρια στα αυτιά (των εχθρών).
Κάπως έτσι συνεχίζει μέχρι το τέλος το Bilious Paths, βουτηγμένο στις αντιθέσεις και εναλλαγές. Γαλήνιες στιγμές που διακόπτονται από δαιμονισμένους ρυθμούς, σκοτεινό γενικά κλίμα που δέχεται μερικές ακτίνες φωτός από κάποια samples και μελωδίες που πνίγονται στην παραμόρφωση. Ο μαγικός κόσμος του μ-ziq καλά κρατεί, δεν δείχνει να μεταλλάσσεται αλλά ούτε να αλλοιώνεται με το πέρασμα του χρόνου και με κυκλοφορίες σαν το Bilious Paths είναι σίγουρο ότι θα μας συντροφεύει για πολύ ακόμα στο μέλλον.
