14 τραγούδια από τόσα ουαλικό ντουέτο, με έντονη αύρα από τη δεκαετία του 60 -βλέπε Fairport Convention- δεν είναι και ό,τι πιο αισιόδοξο να ακούσεις σε ένα μελαγχολικό -σχεδόν- φθινοπωρινό πρωινό σαν το σημερινό...
Οι Jo Bartlett and Danny Hagan γράφουν ακουστικά διαμαντάκια, βουτηγμένα όμως στη μελαγχολία και με έμφαση στις διαπροσωπικές σχέσεις. Το θέμα είναι τι λένε σε αυτά τα διαμαντάκια... Ε, αγαπητοί αναγνώστες αυτά είναι που δικαιολογούν την πρώτη παράγραφο που σας έγραψα.
"I only want what's best for you, you have no cause to doubt me, even if you can't see it's true, you are better off without me". Δηλαδή έχουμε μία κατάσταση στην οποία -έστω κι αν παραπάνω δικαιολογεί η κοπέλα την απόφασή της εν μέρει- ο ένας αποφασίζει τι είναι καλύτερο για τον άλλον και γενικότερα για το ζευγάρι. Μπούρδες! Όποιος γράφει στίχους στο γκρουπ προφανώς έχει χωρίσει πρόσφατα και μιλάει για καταστάσεις που χρειάζονται ξεκαθάρισμα, για "νέα πρωινά που πρόκειται να ξημερώσουν" και λοιπές παρόμοιες καταστάσεις. Bad timing, guys! (Τώρα βρήκατε να πέσετε στα χέρια μου;)
Για να μην προβώ σε προσωπικό παραλήρημα και αναλύσω την δικιά μου οπτική τέτοιων καταστάσεων, συνεχίζω να μιλάω για το μουσικό καθαρό μέρος του But We Have The Music, λέγοντας πως γράφουν συμπαθητικές συνθέσεις, με λιτές ενορχηστρώσεις και αυτό που λένε οι συμπατριώτες τους "affecting".
Η φωνή της κοπέλας είναι πολύ καλή και ταιριάζει απόλυτα με το πνεύμα της μουσικής και των συνθέσεών τους. Οι Lucinda Williams και η Sandy Denny μπορούν να είναι περήφανες για την ποιότητα των μουσικών επιγόνων τους.
Εν τέλει, μας δίνουν 14 συνθέσεις, που αν δεν είσαι στην κατάσταση που βρίσκομαι εγώ, μπορούν άνετα να τις συμπαθήσεις και κάποιες από αυτές να σου χαρίσουν μερικούς από τους πιο άμεσους στίχους που έχεις διαβάσει τελευταία…
