Η διεθνής μουσική κολλεκτίβα των Willard Grant Conspiracy είναι πλέον εξαιρετικά αγαπητή στους κύκλους των fans της americana. Με πνευματική βάση τη Βοστώνη, αλλά και με τα τριάντα μέλη της να διασκορπίζονται στη Μασαχουσέτη, την Αριζόνα, τη Ουάσιγκτον, τη Νέα Υόρκη, το Λονδίνο, την Ολλανδία, τη Σλοβενία και την Ιταλία, η ομάδα του Robert Fisher φαίνεται ότι αυτή τη φορά τα εδωσε όλα ώστε να μας προσφέρει το τελειότερο δείγμα του μείγματός τους, από αμερικάνικες, παραδοσιακές ρίζες, τραγούδια των σκλάβων, αλλά και ευρωπαϊκά folk στοιχεία, στα πλαίσια πάντα των υπαρξιακών αναζητήσεων, της καθημερινότητας, των θρησκευτικών δοξασιών, αλλά και της απλότητας των συναισθημάτων που μας γυρνούν κάπου στα τέλη του 19ου αιώνα.
Προσθέτοντας την αγάπη του για τους Mark Lanegan, Nick Cave, Leonard Cohen, Sparklehorse, Lee Hazlewood, αλλά και την εμφανή σε ορισμένα σημεία -ασυναίσθητη, βέβαια- πορεία προς μια ...βουκολική έκδοση των Tindersticks, που εμείς οι Έλληνες αγαπάμε ιδιαίτερα, το "Regard the End" επιτυγχάνει με μαεστρία το στόχο του.
To "Regard the End" περιέχει στιγμές που αντανακλούν τη λαϊκή ψυχή και το αγνό, ταλαιπωρημένο συναίσθημα ανθρώπων που ζούσαν αιώνες πριν ή θα ήθελαν να ζουν τότε: Το παραδοσιακό "River In The Pines" που ανοίγει το δίσκο, για παράδειγμα, εξιστορεί την τραγική απώλεια ενός αγνού έρωτα ενός river boy και της αγαπημένης του, λίγο μετά τον ευτυχισμένο γάμο τους, από ατύχημα του αγοριού σε κάποιο καταρράκτη που διέσχιζε "early in the autumn, when the fruit is in the wine". Στο "Ghost Of The Girl In The Well", πλαισιωμένος από την μαγική φωνή της Kristin Hersh, μετατρέπεται στην ψυχούλα μιας δεκατετράχρονης που σκοτώνεται προσπαθώντας να ξεφύγει από το βίαιο άρπαγμα ενός πονηρού γαιοκτήμονα ("I'm the ghost of the girl in the well, killed by a man who owened my family"). Ακόμη πιο όμορφο είναι ότι μπορεί να στριμώχνει με περίσσεια μαεστρία το "Another Man Is Gone" ("Another Man Is Gone / I didn't know his name"), μια έκδοση του παραδοσιακού τραγουδιού των σκλάβων με slide κιθάρες, έγχορδα και πιάνο, δίπλα στις ξέμπαρκες λούπες του "Soft Hand".
Σχεδόν όλα τα τραγούδια (τέσσερα παραδοσιακά και επτά του Robert Fisher) βρίσκονται σε ένα υψηλό επίπεδο, ενώ να σημειώσουμε ότι θα βρείτε κι εδώ το παραδοσιακό "Twistifaction", αλλά σε μία πιο back-to-basics έκδοση εκείνης που ακούσαμε στην προπέρσινη συνεργασία τους με τους Telefunk, στο γνωστό In The Fishtank.
Το "Regard the End" βρίθει πρωτόλειων, γήινων μελωδιών που συνοδεύουν στίχοι βιωμένων συναισθημάτων. Ακουστικές κιθάρες, μαντολίνο, melodica, βιολί, όργανο, τρομπέτα διαμορφώνουν τις θλιμμένες νότες με ισχυρή ταυτότητα που πατούν πάνω στην ευρωπαϊκή folk, τα blues και την country και επιχειρούν να μας ταξιδέψουν στο χρόνο ως ένα ακόμα από τα καθαρκτικά ταξίδια που προσφέρει η καλή πλευρά της americana.
Συνυπολογίζοντας την πληρότητα και την προσοχή στη λεπτομέρεια, όσο είναι βέβαια δυνατόν σε μία τέτοια κυκλοφορία που αποκλείει τις υπερβολές, αλλά και την εμφανή ερμηνευτική βελτίωση του Robert Fisher που μετατρέπεται σε ένα εξαίσιο βαρύτονο crooner, χωρίς όμως το στοιχείο της αντιγραφής, καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι τούτη εδώ η δουλειά είναι και η κορυφαία τους, έστω και με μικρή διαφορά από τις προηγηθείσες.
