Η εμφάνισή του, μπορεί, να παραπέμπει σε pop star τύπου Ricky Martin, ωστόσο η μουσική του σου δείχνει το αληθινό πρόσωπό του. Ο λόγος για τον Jose Angel Hevia, ο οποίος έπειτα από δύο χρόνια απουσίας από τα δισκογραφικά δρώμενα, αποφάσισε να κάνει την επιστροφή του, παρουσιάζοντάς μας το τρίτο προσωπικό άλμπουμ του, που φέρει τον τίτλο "Etnico Ma Non Troppo". Και πιστέψτε μας, αυτή η επιστροφή έγινε με τον καλύτερο τρόπο…
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Ήταν το 1999, όταν ο μουσικός - και όχι μόνο - πλανήτης σείστηκε από τη πρώτη προσωπική δουλειά ενός ισπανού βιρτουόζου της γκάιντας και του φλάουτο. Τo… μεσαιωνικό ethnic που δημιούργησε ο τότε νεαρός Hevia μέσα στο δίσκο του "Tierra de Nadie" ήταν αρκετό για να προκαλέσει εντύπωση, αλλά και για να τον εκτοξεύσει στην κορυφή των charts. Πέρα από την Ισπανία, όπου το άλμπουμ του έγινε τρεις φορές πλατινένιο, ο Hevia είδε το άστρο του να λάμπει στις περισσότερες χώρες του κόσμου. Μια καταξίωση, που όχι μόνο δεν τον καθησύχασε, αλλά του έδωσε ακόμα περισσότερη δημιουργική ώθηση. Κάτι που φαίνεται ξεκάθαρα στο νέο του βήμα.
Στο "Etnico Ma Non Troppo" ο Hevia κάνει την απόπειρα να ενώσει ήχους και όργανα από όλες τις γωνιές του κόσμου (μέχρι και μπουζούκι χρησιμοποίησε!) και δείχνει τις πειραματικές του τάσεις. Όπως στο "La Carriola", όπου συνδυάζει το beat ύφος με τον κέλτικο ήχο, αλλά και στο "Pericote" που τα φωνητικά της Muyeres δείχνουν να έχουν ξεφύγει από κάποιο χωριουδάκι της Αφρικής. Εξίσου πειραματικό είναι και το "Tirador" όπου οι συνεχείς εναλλαγές μεταξύ της pop και της κέλτικης μουσικής δημιουργούν μια εκπληκτική ατμόσφαιρα. Ωστόσο δεν ξεχνάει το αγαπημένο του μεσαιωνικό ethnic, το οποίο απογειώνεται μέσα από κομμάτια, όπως τα "Taramundi 130" και "Carretera d' Aviles" και μοιραία σε ταξιδεύουν σε άλλες εποχές.
