Αυτό και αν ήταν ο ορισμός του απροσδόκητου, του απρόσμενου, του αναπάντεχου, της πάρα πολύ ευχάριστης έκπληξης, τελικά, από εκείνες που μας κάνουν να συνεχίζουμε ακάθεκτοι το καθημερινό μας ταξίδι ανάμεσα στις τόσες νέες δισκογραφικές παρουσίες με το ίδιο πάντα ενδιαφέρον. Μιλάμε για το νέο album των Αμερικανών A.F.I, το πρώτο για μία εταιρία μεγάλη όσο και η DreamWorks, το “Sing The Sorrow” το οποίο ξαφνικά μέσα στην πρώτη εβδομάδα κυκλοφορίας του, χωρίς καθόλου promotion και τα όλα τα συνήθη κόλπα του δισκογραφικού marketing, σκαρφάλωσε στην 5η θέση του Αμερικάνικου chart.
Αν μέχρι το πρόσφατο παρελθόν, οι A.F.I. ήταν για τους θιασώτες της ανεξάρτητης punk σκηνής της California η «πολύ καλή hardcore μπάντα με τον περίεργο goth τραγουδιστή με την μασκάρα», τώρα πλέον για όλους τους φίλους του σύγχρονου Αμερικάνικου ήχου είναι απλά μίας από τις πιο hot καλλιτεχνικά σπουδαίες μπάντες. Και για να το πούμε όπως θα άρεσε σε κάτι παιδάκια που περνούν το χρόνο τους σε φοιτιτικά αμφιθέατρα και διαδηλώσεις, οι A.F.I. προχωρούν μπροστά και μας αναδεικνύουν τον τρίτο δρόμο…
Αν και για να πούμε την αλήθεια οι Misfits ήταν εκείνοι που πρωτοπάντρεψαν το punk με το goth, αυτό που δημιούργησαν και μας παρουσιάζουν με το “Sing The Sorrow” οι A.F.I. είναι πραγματικά ανανεωτικό και για το σύγχρονο hardcore punk και φυσικά για το Gothic μουσικό ρεύμα. Οι 11 καθ΄όλα επικές και ατμοσφαιρικές συνθέσεις, συνδυασμένες με κολλητικότατες μελωδίες και τις δυνατές κιθάρες, υπό την έμπειρη καθοδήγηση των Butch Vig και Jerry Fin στην παραγωγή, δημιουργούν ένα συμπαγές σκοτεινό όγκο, από το οποίο ξεχωρίζει η φωνή και η περσόννα του frontman του group, Davey Havok.
Αν και κάποιοι τον έχουν χαρακτηρίσει τον Robert Smith του Californian Punk, με την ερμηνεία του, τους σκοτεινούς μα και εμπνευσμένους στίχους του, και το διαφορετικό του attitude, o Havok μεγαλουργεί, ίσως επιτέλους δικαιωμένος για την ελευθερία που απέκτησε να βγάλει στην επιφάνεια κάθε πτυχή του goth εαυτού του.
"There is poetry in despair / And we sang with unrivaled beauty / Bitter elegies of savagery and violence" ομολογεί στο closing track ενός album που σε παρακαλάει να το ακραστείς με τους στίχους στο χέρι, και εν μέσω βιολιών, πνευστών, χορωδιακών θεμάτων, αλλά και punk, hardcore και metal κιθαριστικών βομβαρδισμών, είναι δύσκολο να το προσπεράσεις και να μην το κατατάξεις σε μία από τις πιο φιλόδοξες, ειλικρινέστατες και διαφορετικές ηχογραφήσεις που ακούσαμε τα τελευταία χρόνια, μα πάνω από όλα με την λέξη «τέχνη» να συνοδεύει το έργο των A.F.I.
