Για να αντιληφθεί κανείς το πόσο καλοί είναι οι Ikara Colt σ' αυτό που παίζουν, αρκεί πιστεύουμε να πούμε ότι η Epitaph πήρε το άλμπουμ τους που κυκλοφορούσε ήδη στη Βρετανία από την ετικέτα Fantastic Plastic - η οποία τους πήρε κάτω απ' τη στέγη της κατόπιν προτροπής του βετεράνου πια ραδιοφωνικού dj Steve Lamacq - και του έδωσε μια Πανευρωπαϊκή ευκαιρία, πιστεύοντας ακράδαντα στην αξία του.
Και ποιος μπορεί να αρνηθεί ότι η Epitaph ξέρει να ξεχωρίζει τον καλό απ' τον μέτριο και τον κακό πανκ ήχο (ή μήπως πάλι όχι;). Ακόμη πάντως κι αν δεχτούμε ότι η παραπάνω εταιρία έχει βγάλει και τις μούφες της, στην περίπτωση των Ikara Colt έχει κάνει διάνα.
Το κουαρτέτο λοιπόν που μας την έσκασε πρόσφατα και δεν προσήλθε στο προγραμματισμένο συναυλιακό μας ραντεβού - το ίδιο δεν έστειλε ποτέ τις απαντήσεις στις ερωτήσεις που τους στείλαμε, αλλά ως γνωστόν, η ελπίδα πεθαίνει τελευταία! - παίζει ένα δυναμιτισμένο και τραχύ πανκ, με κάποιες εξαιρετικές μελωδίες στη θέση μιας ενδεχόμενης ανεπιθύμητης κακοφωνίας.
Κινούμενοι ανάμεσα στον σχεδόν power pop ήχο των Girls Against Boys και τον περιφερειακά πανκ οδοστρωτήρα του Henry Rollins (που σημαίνει ότι δεν θα ήταν άδικο αν τους χαρακτηρίζαμε και μια κλασική ροκ μπάντα για τα δεδομένα της τρέχουσας δεκαετίας), εντυπωσιάζουν επειδή λένε πολλά στο διάστημα βραχύβιων σε διάρκεια κομματιών, όπως πολύ καθοριστικά συγκροτήματα συνήθιζαν να κάνουν στο διάβα των ροκ αιώνων.
Κομμάτια σαν το σινγκλ "Sink Venice" (γιατί τόση κακία;) ή το "Rudd" αναδεικνύουν ένα σχήμα που μπορεί να ξεχωρίσει από τη μετριότητα του είδους στο οποίο κινείται, κι όχι μόνο αυτό, τα τέσσερα νέα τους κομμάτια που περιέχονται στο bonus cd "Basic Instructions Ep" - μια απόδειξη ότι ορισμένες φορές επιβραβεύεσαι όταν δεν σπεύδεις να αποκτήσεις ένα δίσκο με την κυκλοφορία του - δείχνουν ότι μπορούν να πάνε ακόμη παρακάτω και να γίνουν ακόμη πιο ενδιαφέροντες.
Τέλος, να πούμε ότι το εξώφυλλο του cd παραμένει το ίδιο, με μια σειρά από αυτοκόλλητα να συνοδεύουν τη συσκευασία και να διαμορφώνουν το τελικό artwork σύμφωνα με τα γούστα του κατόχου του cd, κι ας τους στέρησε η ιδέα αυτή τη δυνατότητα να κερδίσουν την όποια θέση τους αναλογούσε στους πίνακες επιτυχιών της πατρίδας τους (βλέπετε, θεωρήθηκαν δώρο προς τους αγοραστές κι όχι μέρος της συσκευασίας, κι αυτό απαγορεύεται σύμφωνα με τους κανόνες της εκεί μουσικής βιομηχανίας!).
