Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω ακριβώς τους λόγους, αλλά η πραγματικότητα είναι ότι ο δίσκος αυτός βγήκε για πρώτη φορά στο φως της ημέρας πέρυσι το καλοκαίρι, όταν διαφημιστικές του κόπιες δόθηκαν σε παραγωγούς και δημοσιογράφους. Κανονικά πάντως βγαίνει μόλις τώρα, με διαφορετικά κομμάτια αλλά το ίδιο, ελαφρώς άρρωστο, artwork. Βέβαια, δεν θα έλεγα ότι μου κάνει ιδιαίτερη εντύπωση που το τραγούδι με τίτλο "Pretty Fucking Happy" δεν περιλήφθηκε τελικά, αν και το "Jesus Freaks & Candy Asses" τα κατάφερε!
Ο Stephen Jones είναι ασφαλώς ο άνθρωπος που ξεκίνησε την υπόθεση Babybird πριν από μια δεκαετία περίπου, η οποία εξελίχθηκε σε γκρουπ τελικά που γνώρισε κάποιες επιτυχίες όπως το "You're Gorgeous" ή το "Atomic Soda", και μετά τίποτα. Οπότε ο Jones επιστρέφει σ' αυτό που ξέρει να κάνει καλύτερα, να είναι δηλαδή μόνος κλεισμένος σ' ένα δωμάτιο (ή στούντιο τώρα πια) και να περνούν όλα από το χέρι του, από το γράψιμο της μουσικής μέχρι το παίξιμο και την παραγωγή της.
Μετά λοιπόν από μια συλλογή με 24 οργανικά κομμάτια που απλώνονται σε τρία cd των τριών ιντσών με τίτλο "1985-2001" που αποτελούσε ένα νέο ξεκίνημα με το όνομά του πια, έρχεται αυτό το άλμπουμ που, όπως όλα των Babybird, παρουσιάζει γενικά ενδιαφέρον, δηλαδή περιέχει κάποια καλά κομμάτια και κάποια όχι και τόσο καλά. Πάντα φλερτάρει μ' ένα δυνητικό χιτ, άλλοτε γυροφέρνει μια πραγματικά αξιοπρόσεκτη μελωδία, ενώ δεν λοιπόν και οι στιγμές με πειραματικό (το οποίο δε σημαίνει απαραίτητα και στρεβλό) χαρακτήρα.
Μένει να δούμε αν ο πολυγραφότατος κύριος Jones (δεκαεπτά κομμάτια που διαρκούν 68 λεπτά) θα καταφέρει να επιστρέψει στην επικαιρότητα με το άλμπουμ αυτό ή θα επιστρέψει σ' αυτό που ήταν όταν ξεκίνησε, ένα ταλέντο που αναγνωρίζεται από μια ελίτ ακροατών.
