Ήταν βραδάκι, σούρουπο σχεδόν, και στους δρόμους της Νέας Υόρκης ο Jarvis Cocker έκανε τα καθιερωμένη βολτουλα του προς άγρα νέων συγκροτημάτων που θα μπορούσαν να ξεπηδήσουν από την συγκροτηματο-γέννα αυτή πόλη. Κάποιος του σφύριξε ότι σε ένα καταγώγιο του Μεγάλου Μήλου ένα άγνωστο συγκρότημα με παράξενο όνομα κι ακόμη πιο παράξενο ήχο είχε ήδη προκαλέσει αίσθηση στους ελεκτροροκ θαμώνες του, όποτε ως γνήσιος Εγγλέζος ο τραγουδιστής των Pulp έσπευσε να κάνει αυτό που στην πατρίδα του το Σεφιλντ ονομάζουν "checkin'out"…
Όταν μετά από 2 ώρες βγήκε από το κλαμπακι, πήρε αμέσως τηλέφωνο τον κουμπάρο του, τον Geoff Travis της Rough Trade, και του ανακοίνωσε με περηφάνια ότι είχε ανακαλύψει ένα νέο γκρουπακι που θα έκανε πάταγο. Ο Geoff, έχοντας απόλυτη εμπιστοσύνη στο μουσικό αισθητήριο του, κυκλοφόρησε το πρώτο σινγκλ τους με τίτλο Street Gang τον Ιούλιο του 2001, ένα δεύτερο σινγκλ τον Νοέμβριο με τίτλο New York Muscle και προνόησε ώστε να συμπεριληφθούν και στην electroclash συλλογή της Electro Mogul. Το 2001 ήταν το έτος που τους έκανε γνωστούς στους ροκ κύκλους, αλλά έπρεπε να φτάσουμε στο 2003 για να ακούσουμε ιδίοις ωσι κάτι άλλο πέρα από τα 2 αυτά σινγκλακια.
Παίζουν nu metal; Nu rock; Nu electronica; Iσως nu electroclash… Το σίγουρο είναι ότι τα συνδυάζουν όλα και μάλιστα αρκούντως καλά: Χιπ χοπ ρίμες εναλλάσσονται με βαριές κι ασήκωτες κιθάρες, teenage angst φωνητικά συμπλέκονται με αλαλάζουσες τρομπέτες και λοιπά πνευστά και ξέφρενα κημπορντς σιγοντάρουν. Μην περιμένετε να κατηγοριοποιήσουμε μια τέτοια μπάντα, ακόμη κι ο Γιάννης Πετριδης θα ένιπτε τας χείρας του με τις αφεντιές των τριών ταραχοποιών, του μπασίστα Matthew McAuley, του Paul Sevigny στα keyboards και του τραγουδιστή Brain F. McPeck (κιθάρα και ντραμς ποιος παίζει ρε παιδιά; Ο Φλωρινιώτης;).
Κάτι μου λέει ότι αντί για τα εικονίσματα των πολιούχων άγιων της Νέας Υόρκης, πάνω από τα προσκεφάλια τους δεσπόζουν οι φιγούρες των Suicide και των Jesus Lizard και πολύ σύντομα μου φαίνεται ότι θα ακούμε ένα κομμάτι - ΤΝΤ σαν το Don't Be Scared σε Αθηναϊκά κλαμπακια.
Και μπορεί να έχουν πολύ δρόμο μπροστά τους να διανύσουν μέχρι να φτάσουν σε ενα ικανοποιητικό επίπεδο ήχου, παραγωγής και σοδειάς μελωδιών , αλλά τουλάχιστον αυτό που εκτίμησα είναι η αυθεντικότητα και η ειλικρίνεια που βγάζουν και στα 37 λεπτά του ντεμπούτου τους. Το στοιχείο αυτό είναι ουσιαστικά και αυτό που κάνει το αλμπουμ τους ξεχωριστό κι εγώ περιμένω ότι θα είναι μέσα στα πιο πρωτότυπα νέα LP της χρονιάς όταν το 2003 φτάσει στο τέλος του, διεκδικώντας το βραβείο του best new artist ή στην τελική του most peculiar one…
