Get ready για το επόμενο -δικαιολογημένο όμως- hype. Μα, κι αν δεν γίνει, θα είναι πάλι ένα δικό μας μυστικό. H ακουστική γλυκύτητα των Belle and Sebastian, η στιχουργική ευφυία των Smiths και των Magnetic Fields, οι αναμνήσεις από την "Murmur" εποχή των REM, αλλά και όλα τα στοιχεία της ονειρικής, ορχηστρικής ποπ που αγαπάμε, χωρίς όμως κανένα άγχος για το μεγαλειώδες άκουσμα, σε μία και μόνη έκδοση: Από gays με αγάπη για όλο τον κόσμο!
Κεντρική μορφή των The Hidden Cameras είναι ο χαρισματικός frontman, συνθέτης -και θα τολμούσαμε να πούμε- ποιητής Joel Gibb που κατόρθωσε να γράψει το απόλυτο gay folk-pop δημιούργημα, με τη βοήθεια του Andy Maggofin στην λιτή μα πανέξυπνη, όπως καταδεικνύει η αποτελεσματικότητά της, παραγωγή: Το "The Smell Of Our Own" είναι ένα από πιο ευφορικά νετμπούτο που έχουμε ακούσει ποτέ, λες και τους κρατούσε κάποιος κλειστά τα μικρόφωνα και ξαφνικά σε μία μέρα απελευθέρωσαν όλες τους τις δυνάμεις υπέρ παγκόσμιας ευτυχίας.
Για να μην παρεξηγηθούμε όμως, σε καμία περίπτωση δεν ακούγονται χαζοχαρούμενοι. Από τους στίχους του περνούν όλα τα συναισθήματα που καθημερινά κατακλύζουν όποιον βιώνει λίγο παραπάνω από το μέσο όρο αυτά που του συμβαίνουν. Μπορεί να τραγουδούν για τον κόσμο της ομοσεξουαλικότητας, αλλά δεν τον βλέπουν ως κατι διαφορετικό από μια μικρογραφία όλου του κόσμου: Έρωτας, λύπη, σύγχυση, πόνος, ενθουσιασμός, αγάπη, μαζί με μερικά πιο 'ειδικά', όπως τα αναπόφευκτα αισθήματα ντροπής όταν 'μαθεύεται' από έναν εκ των γονέων, το άχρηστο του γάμου κ.α.
Το "The Smell Of Our Own" δεν είναι καθόλου μεγαλοπρεπές και φιλόδοξο στα όρια της φανφάρας, είναι ένα ακουστικό ποπ/γκοσπελ/φολκ άκουσμα, ένα γοητευτικό, ξέφρενο πανηγύρι της ζωής με σπεκτορικές αρμονίες, τρομπέτες, παλαμάκια, κύμβαλα, και την κιθάρα να παίζει στον ίδιο ρυθμό πιασάρικες μελωδίες που συνοδεύουν ιστορίες για gay άγγελους που δεν προκαλούν ούτε τους πιο 'κολλημένους'.
Θα διαβάσετε σίγουρα στον βρετανικό Τύπο για τους "gay Polyphonic Spree", αλλά οι Hidden Cameras έχουν το στυλ αποκλειστικά στη μουσική τους και δεν υπάρχει ίχνος επιτήδευσης. After all, αντί για ρόμπες και 30λεπτες ασκήσεις, επί σκηνής θα έχουν go-go χορευτές και καμιά δεκαπενταριά άτομα να στήνουν ένα άμεσο πάρτυ με το κοινό. Ο Μανώλης Κιλισμανής μας είπε όλο ενθουσιασμό ότι πρέπει να γίνουν massive (τον δώσαμε μάλλον στεγνά;), κι εμείς με την σειρά μας του ζητάμε να κάνει ό,τι μπορεί ώστε η Άνωση να τους φέρει από τα μέρη μας, γιατί έχουμε αρχίσει να ζηλεύουμε μ'αυτά που διαβάζουμε στον ξένο Τύπο...
