Πόσα groups μπορείτε να σκεφτείτε με line up αποτελούμενο από δυο κιθαρίστες και έναν (μία για την ακρίβεια) τσελίστα; Σίγουρα ελάχιστα, αλλά αυτός δεν είναι ο κύριος λόγος για να ασχοληθεί κάποιος με τους Threnody Ensemble. Ένας λόγος θα μπορούσε να είναι η παρακολούθηση μιας από τις φημολογούμενες συγκλονιστικές live παραστάσεις τους, σαν αυτή στο περσινό All Tomorrow’s Parties, στο οποίο και εντυπωσίασαν τον Barry Hogan, τον ιδρυτή του φεστιβάλ, ο οποίος και έσπευσε να εξασφαλίσει την ευρωπαϊκή διανομή του Timbre Hollow για την εταιρία του.
Ο κύριος βέβαια λόγος για να προσεγγίσει κάποιος αυτό το συγκρότημα είναι το ίδιο το Timbre Hollow, το σπουδαίο ντεμπούτο τους, το οποίο θα μπορούσε να χαρακτηριστεί σαν ένα ξεχωριστό έργο μετά-rock μουσικής δωματίου. Το τρίο, μαζί με την προσθήκη εγχόρδων, κλαρινέτου και πιάνου, βρίσκει εδώ τρόπο να συνδυάσει τον rock χαρακτήρα των συγχορδιών των δυο ακουστικών κιθάρων με τον καθαρά κλασσικό χαρακτήρα των υπολοίπων οργάνων.
Η μουσική είναι βέβαια χαμηλών τόνων αλλά σε καμιά περίπτωση αργόσυρτη και κουραστική. Ο Dave και ο Eric, τα δυο κύρια μέλη του group, επιδίδονται σε έναν διαρκή μουσικό διάλογο μεταξύ των δυο ακουστικών κιθάρων τους, αλλάζοντας διαρκώς ακόρντα και συγχορδίες, με τα υπόλοιπα όργανα να τους ακολουθούν γεμίζοντας και περιπλέκοντας τον ήχο τους.
Η μουσική τους είναι 100% ακουστική και αρκετά εσωστρεφής μια και παρόλο που έχει αρκετές δυνατές στιγμές, το group φροντίζει να αποφεύγει τις πολλές ηχητικές εξάρσεις. Θα πρέπει να αφαιρέσει κάποιος όλο τον ηλεκτρισμό των Godspeed κρατώντας όμως τον θυμό και την υποθάλπουσα ενέργεια της μουσικής τους για να προσεγγίσει το στυλ των Threnody.
Ρίχνοντας μια πιο κοντινή ματιά στα 55 λεπτά του Timbre Hollow, παρατηρούμε το κινηματογραφικό ξεκίνημα του ThaRoman pt I να μεταλλάσσεται στο χαοτικό pt II στο οποίο δεν ξέρεις αν στο επόμενο μέτρο συναντήσεις τον Chopin ή την μουσική της λατινικής Αμερικής. Στο ThaRoman pt III καταλήγουν σε εντελώς κλασικά μονοπάτια, ενώ το Somewhere Near Denton που ακολουθεί αποτελεί και την πιο χαμηλόφωνη σύνθεση του δίσκου. Το φινάλε είναι εντυπωσιακό με τo λυρικό The Machine να εναλλάσσεται με την πιο δυνατή στιγμή του δίσκου, το Tension as Opposed to Tension που η σκοτεινή μελωδία καταλήγει συχνά σε κρεσέντο και σε –ακουστικές πάντα- εκρήξεις.
Μακριά από οποιαδήποτε διάθεση εντυπωσιασμού και κρατώντας χαμηλό προφίλ, οι Threnody Ensemble δείχνουν αποφασισμένοι να μας κερδίσουν μέσα από τον προσωπικό και ζεστό χαρακτήρα της μουσικής τους. Από εκεί και πέρα, είναι στη δικιά μας δικαιοδοσία, το κατά πόσο έχουμε τη διάθεση να διακόψουμε έστω και για μια ώρα τους φρενήρεις ρυθμούς της ζωής μας και να αφεθούμε σε παρόμοια χαμηλόφωνα και εσωστρεφή ακούσματα.
