And then there were three… που έλεγαν και οι Genesis! Σαν τρίο συνεχίζουν πλέον οι Φιλανδοί τσελίστες που είχαν αναστατώσει τη metal κοινότητα πριν από λίγα χρόνια με το ντεμπούτο τους που περιείχε κομμάτια των Metallica διασκευασμένα για τέσσερα έγχορδα, μια ριζοσπαστική κίνηση που είχε μη αναμενόμενα αισθητικά αποτελέσματα και δίχασε το αντίστοιχο κοινό. Φτάνοντας αισίως στο τέταρτο άλμπουμ τους (το οποίο φιλοξενείται σ' ένα εξώφυλλο που μας θυμίζει την καμπάνια της Hipgnosis για τις επανεκδόσεις των δίσκων των Pink Floyd με τα εξώφυλλα ζωγραφισμένα στις γυμνές πλάτες γυναικών!), έχουν διαφοροποιήσει αρκετά την κατεύθυνσή τους, και πως θα μπορούσαν να κάνουν αλλιώς; Κανείς δεν θα ανεχόταν κι άλλες διασκευές σε κλασικά metal κομμάτια, πολύ περισσότερο οι ίδιοι δεν θα άντεχαν να πέσουν σ' ένα λούκι που θα σήμαινε παράλληλα τον καλλιτεχνικό τους θάνατο.
Εδώ λοιπόν θα δούμε πόσα απίδια βάζει ο σάκος ή με άλλα λόγια κατά πόσο μπορούν να σταθούν σαν αυτόνομη δημιουργική μονάδα στο χώρο που τους αγκάλιασε εξ αρχής και τους αποθέωσε στις συναυλίες τους (έχουν δώσει κάποιες ομολογουμένως πολύ εντυπωσιακές συναυλίες και στη χώρα μας, με ανκόρ που θα θυμόμαστε πάντα, πόσες εξάλλου φορές θα έχουμε στη ζωή μας την ευκαιρία να δούμε έναν πανύψηλο Βίκινγκ να σολάρει όρθιος με το τσέλο του, κάνοντας ταυτοχρόνως headbanging με τα μακριά ξανθά μαλλιά του;).
Όλες οι συνθέσεις του δίσκου ανήκουν στο γκρουπ, το οποίο ανοίγει τα φτερά του μουσικά για να παίξει κι άλλα πολλά πράγματα, άμεσα επηρεασμένα από την κλασική μουσική και την όπερα. Προφανέστατα βέβαια, θα είμαστε αφελείς αν πιστεύαμε ότι τα μέλη των Apocalyptica δεν έχουν μυριάδες ακούσματα κι από εκείνη τη μεριά της Δυτικής Τέχνης, και μάλιστα σε ορισμένες περιπτώσεις δεν κάνουν το παραμικρό για να τα εντάξουν σ' ένα γενικότερο κλίμα που να έχει απήχηση στους φίλους του μεταλλικού ήχου.
Αυτό σημαίνει αυτόματα πώς για να προσεγγίσετε το δίσκο θα πρέπει να έχετε πολύ ευρύτερα γούστα απ' αυτά που απαιτούσαν οι προηγούμενες δουλειές τους, αλλά και μια ανεκτικότητα σε ότι αφορά στο στυλ του δίσκου στην ολότητά του. Δηλαδή, εκτός από τα κομμάτια που δεν έχουν καμία οργή μέσα τους μα ξεχειλίζουν από ρομαντισμό (θα μπορούσαν για παράδειγμα να είναι κινηματογραφικά θέματα, σαν το "Conclusion"), υπάρχουν και συνθέσεις που θα λέγαμε ότι είναι μετρίως μεταλλικές, σε σημείο μάλιστα που να ηχούν σαν τη Vanessa Mae, αν θα ήθελε να το ρίξει κι εκείνη λιγάκι έξω.
Το τυράκι για να προσελκύσουν ακροατές είναι η συμμετοχή του Dave Lombardo των Slayer που παίζει ντραμς σε τέσσερα κομμάτια, μα ως γνωστόν, ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη! Χωρίς ο δίσκος να είναι κακός, δεν είναι αρκούντως σκληρός και ως εκ τούτου μοιάζει σαν να βρίσκεται εις αναζήτηση ακροατηρίου. Μακάρι αυτό το ακροατήριο να υπάρχει και τους παρακολουθεί, αν και μου φαίνεται κομμάτι δύσκολο να μπορεί κανείς να δεχτεί τα όσα του προσφέρει το σχήμα και να του αρέσουν κιόλας. Ή παπάς παπάς ή ζευγάς ζευγάς, λέει ο λαός μας, και δεν βρίσκω καταλληλότερη περίπτωση απ' αυτή για να το πω…
