Το πιο απλό πράγμα που μπορεί να κάνει κανείς - και λανθασμένα, κατά τη γνώμη μας - ακούγοντας το ντεμπούτο των νεόκοπων Hell Is For Heroes, θα ήταν να τους κατατάξει σε μια κατηγορία συγκροτημάτων που προσπαθούν να παίξουν nu metal, εποφθαλμιώντας σε μια πιθανή διάβαση του Ατλαντικού και μια επίσκεψη στους εκεί πίνακες επιτυχιών. Βέβαια θα είμαστε οι τελευταίοι που θα ευχόμασταν να μην τους τύχει κάτι τέτοιο, και ο λόγος είναι ασφαλώς ότι η μουσική τους έχει αρκετά αξιόλογα στοιχεία ώστε η αναγνώριση να τους αξίζει τελικά, ειδικά αν τους συγκρίνουμε με ανάλογα σχήματα που σαρώνουν στις ΗΠΑ.
Όντας λοιπόν Βρετανοί, οι Hell Is For Heroes έχουν κατ' αρχήν πολλά συγκροτήματα από τον τόπο τους να παραδειγματιστούν και να μοιάσουν, γιατί η χώρα έχει μακρά παράδοση στα "σκληρά". Για να αναφέρουμε ενδεικτικά μόνο κάποιους που βρίσκονται κοντά ηχητικά, οι Clash, οι Therapy? (εντάξει, κλέβουμε λίγο, είναι Ιρλανδοί), ή ακόμη και οι παραγνωρισμένοι S*M*A*S*H (οι οποίοι έπεσαν θύματα της κατηγοριοποίησης από το ΝΜΕ και χάθηκαν μαζί με τη σκηνή στην οποία εντάχθηκαν), όλα τους σχήματα με πολύ δύναμη στο παίξιμο αλλά και υψηλό μελωδικό φρόνημα. Στο τελευταίο αυτό κριτήριο, βρίσκονται ψηλότερα από όλους σχεδόν τους Αμερικανούς συναδέλφους τους, θα μπορούσαμε δηλαδή να πούμε ότι οι HIFH είναι οι Idlewild προς το μεταλλικό (κάποιες απορίες μας λύνονται άραγε αν πούμε ότι δύο από τα μέλη τους ανήκαν παλιότερα στους αξιόμαχους Symposium;). Επίσης, δεν έχουν καμία ή ελάχιστες σχέσεις με το hip hop, το σίγουρο δε είναι ότι δεν έχουν μέλος στη σύνθεσή τους που μοναδικό του καθήκον είναι να σκρατσάρει.
Αν λοιπόν ήμουν πιτσιρικάς (που σημαίνει ότι πάνω - κάτω θα ήμουν και συνομήλικος του γκρουπ), θα μπορούσα κάλιστα να τους έχω ήρωές μου (το οποίο όμως παράλληλα σημαίνει ότι θα τους είχα εξασφαλισμένη μια θέση στο διάολο!), και μάλλον δεν θα έχανα ευκαιρία να κοπανηθώ στις πρώτες σειρές στις συναυλίες τους. Αυτό πάντως που μπορώ να κάνω τώρα, είναι να παίξω λίγη air guitar σε κάποια εξαιρετικά κομμάτια τους σαν το σινγκλ "I Can Climb Mountains" ή το "Out Of Sight" που μου θυμίζει λιγάκι τους Lift To Experience. Μοναδική μου ένσταση είναι η υστερική ερμηνεία του τραγουδιστή σε ορισμένα σημεία, σαν να στριγκλίζει στα όρια των φωνητικών του χορδών. Κατανοώ ότι αυτό προέρχεται, πρώτον από μια προσπάθεια εκδήλωσης του θυμού που κρατάει εγκλωβισμένο εξ ορισμού η ηλικία τους, και δεύτερον επειδή το υπαγορεύει το μουσικό ύφος που κινούνται σαν συγκρότημα. Αλλά αυτά ίσως να έχουν να κάνουν και με τη δική μου ηλικία.
Προς το παρόν, αφήνουμε λοιπόν παράμερα το γεγονός ότι φλερτάρουν με σκληρούς ήχους που αποτελούν το παρόν δημοφιλές ρεύμα (πόσο τυχαίο είναι για παράδειγμα το γεγονός ότι ηχογράφησαν το άλμπουμ στο Λος Άντζελες, στο στούντιο που έχουν γράψει και οι System Of A Down, μαζί με τους Σουηδούς παραγωγούς των Refused;) και τους παίρνουμε γι' αυτό που δείχνουν με την πρώτη ματιά ότι είναι: μια μπάντα με ορμή και τσαγανό, που ακόμη κι αν δεν σου γεμίζει το μάτι για το κατά πόσο μπορείς να την πάρεις πραγματικά στα σοβαρά, σίγουρα σου εξασφαλίζει κάμποσες στιγμές αγνού, ειλικρινούς περιβάλλοντος για headbanging. Και στη φάση αυτή είναι κάτι παραπάνω από αρκετό αυτό.
