Οι Morphine, αν διατηρούν μια θέση στα βιβλία με τις εξέχουσες περιπτώσεις στην ιστορία της ροκ μουσικής, είναι επειδή, πέρα από την ούτως ή άλλως καταπληκτική τους μουσική, ο ηγέτης τους Mark Sandman πέθανε επάνω στη σκηνή κατά τη διάρκεια μιας συναυλίας (πρόσφατα είχαμε γράψει για μια ακόμη ανάλογη περίπτωση, αυτή του Al Brooker των Gwei-lo, καμιά τους όμως δεν φτάνει την ατυχία του Les Harvey των Stone The Crows που πέθανε από ηλεκτροπληξία στη σκηνή από ένα γυμνό καλώδιο). Το γεγονός αυτό διέκοψε πρόωρα μια καριέρα που, αν και δεν τροφοδοτούσε αδιάκοπα τα charts με επιτυχίες για όλα τα γούστα και τις ηλικίες, μας προσέφερε καταπληκτικές μουσικές που έφεραν ανεξίτηλη επάνω τους τη στάμπα της μπάντας.
Το ενδιαφέρον με τους Morphine ήταν το στήσιμό τους σαν σύνθεση: Mark Sandman φωνητικά, δίχορδο (!) μπάσο, λίγες κιθάρες και πλήκτρα και αποκλειστικός συνθέτης των τραγουδιών τους, Dana Colley σε παντός είδους σαξόφωνα, και Billy Conway ντραμς. Και επάνω που με τον κάθε τους νέο δίσκο θεωρούσαμε ότι είχαν φτάσει στα όριά τους κι ότι δεν υπήρχε κάτι καινούργιο να κάνουν, ότι δεν υπήρχε διαφορετικός δρόμος από εκείνον της επανάληψης, το γκρουπ μας ξάφνιαζε και μας εντυπωσίαζε με την συνθετική και εκτελεστική ευστροφία του.
Μουσικά κινούνταν σ' έναν ακαθόριστο ηχητικά χώρο που δανειζόταν στοιχεία από τα blues, τη jazz, τη ροκ κι οτιδήποτε βρισκόταν ανάμεσα σ' όλα τα παραπάνω. Όπως προείπαμε, οι Morphine ήταν οι Morphine, δύσκολα θα βρεθεί κάποιος που να ακολουθήσει τα βήματά τους. Κι αυτό κάνει ακόμη τραγικότερο το ότι έπρεπε να τους χάσουμε έτσι άδοξα.
Πέντε άλμπουμ κατάφεραν να ηχογραφήσουν στην πορεία τους που κράτησε λιγότερο από μια δεκαετία: "Cure For Pain" ('93), "Good" ('93), "Yes" ('95), "Like Swimming" ('97) και "The Night" το 2000, οπότε και ο Sandman μας είχε ήδη αφήσει… Τα παραθέτουμε γιατί δεν θα ήταν καθόλου άσχημη ιδέα να τα αναζητούσατε, πρόκειται για πραγματικά διαμάντια απ' τα οποία δεν θα ξεχωρίζαμε κανένα έναντι κάποιου άλλου. Τη δισκογραφία τους συμπληρώνουν τα "B-Sides And Otherwise" ('97), συλλογή με σκόρπια κομμάτια από δεύτερες πλευρές και λοιπές πηγές και το ζωντανά ηχογραφημένο "Official Bootleg Detroit", το οποίο παραδόξως δεν αναφέρεται καν στο booklet τούτης της συλλογής.
Για να έρθουμε στο ψητό: πιο απαράδεκτο booklet συλλογής δεν πρέπει να έχει γίνει από καταβολής κατασκευής συλλογών! Εκτός του ότι δεν έκαναν τον κόπο να βρουν έναν τίτλο για τη συλλογή (θα μου πείτε δεν τρέχει και τίποτα, αλλά είναι ενδεικτικό της νοοτροπίας τους), δεν υπάρχει κανένα κείμενο, καμία πληροφορία για το ποιοι ήταν τέλος πάντως αυτοί οι Morphine και τι ήταν αυτό που τους έκανε τόσο ξεχωριστούς. Έξι εξώφυλλα δίσκων και μια live φωτογραφία είναι όλα όσα συνοδεύουν τα credits. Ένας νεόκοπος ακροατής δεν μπορεί καν να μάθει γιατί αυτό το γκρουπ δεν συνεχίζει σήμερα! Κάτι μου λέει ότι αυτή η συλλογή δεν έγινε καν με τη συγκατάθεση των υπολοίπων μελών του συγκροτήματος γιατί, τι διάολο, θα είχαν πολλές ιστορίες να πουν για τις ημέρες τους στους Morphine!
Τέλος πάντων, πέρα από αυτά, το cd είναι μια ιδανική εισαγωγή στη δισκογραφία τους. Περιέχει όλα τα γνωστά τους κομμάτια ("Honey White", "Super Sex") μαζί με άλλα λιγότερο γνωστά, τρία ακυκλοφόρητα κι ένα κλιπ για τον υπολογιστή. Ανακεφαλαιώνει έτσι το έργο μιας τριάδας μουσικών που πίστεψαν ότι τελικά γίνεται και με το παραπάνω να ακούγεσαι όπως κανείς άλλος γύρω σου και να βρίσκεσαι και στην κορυφή αυτού που κάνεις. Οι Morphine μπόλιασαν με πάθος τις μουσικές τους επιρροές με τις συναισθηματικές τους αδυναμίες και το αποτέλεσμα ήταν αποσβολωτικό.
Τσεκάρετέ το -αν δεν το έχετε κάνει ήδη- ή ξαναφέρτε το στη μνήμη σας και ανασύρετε εικόνες που θα σας γεμίσουν ευφορία.
