Xωρίς τον John Davis, με τον οποίο ίδρυσε την μπάντα το 1994 και εκτός Interscope Records, o Low Barlow (Sebadoh, Sentridoh, Dinosaur Jr.) ηχογράφησε το follow-up στο One Part Lullaby του 99, πλέον ως The New Folk Implosion, χωρίς όμως να έχει αλλάξει και πολλά πράγματα.
Ο ήχος είναι γνώριμος, πάντα σε λανθάνουσα κατάσταση μεταξύ του αμερικάνικου indie rock των 90s, της folk παράδοσης και της moody lo-fi αισθητικής. Η μίνιμαλ αισθητική του Barlow παραμένει στα επίπεδα που την αφήσαμε και σε ποιότητα, αλλά και σε ηχητικές διαθέσεις, με ακατάστατα drums, παραμορφωμένες, fuzzy κιθάρες όταν παιχνιδίζουν με το ρυθμό, το απαραίτητο μελωδικό μπάσο, τις φωνητικές αρμονίες και τις θολές, πιασάρικες ποπ βάσεις.
Καμία σχέση βέβαια με το χιτ των μέσων των 90s, το "Natural One". Εδώ μιλάμε για μια όχι ιδιαίτερα φιλόδοξη εμπορικά συλλογή soulful rock τραγουδιών που δεν επιχειρούν να σπάσουν τα όρια των fans των ίδιων, Sebadoh, των Guided By Voices κτλ. -το πολύ πολύ να φτάσουν αυτά του Beck. Κι έτσι κινούνται ελεύθερα κι απαλλαγμένα από εμπορικά άγχη στην ολοστρόγγυλη σφαίρα του lo-fi, δανειζόμενα όλα τα συστατικά που μπορούν να πατήσουν στη γενική αυτή ταμπέλα: Από την ακουστική μαγεία του "Pearl", ο Barlow πετάγεται μέχρι τις ψυχεδελικές ευωδίες του "Leaving It Up To Me", αφού πρώτα μας έχει βαρέσει με ένα μπαράζ κιθάρων στα πρώτα δύο τραγούδια ("Fuse", "Brand of Skin").
Και τελικά οι υπόγειες progressive rock συγγένειες με την folk του "Creature Salt" δεν είναι και τόσο άσχημες. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι και το αφοπλιστικό μελωδικό και ρυθμικό σκαμπανεύασμα του "Releast" το έχουμε ξανακούσει, μα θα μπαίναμε στα βαθιά και δεν θέλουμε, τουλάχιστον τώρα που το διασκεδάζουμε. Έτσι κι αλλιώς για τους φίλους του συγκεκριμένου είδους κάποια σημεία του συγκεκριμένου άλμπουμ είναι ένας μικρός θησαυρός. Όσο για τα υπόλοιπα, ελαφρώς ατελή -όχι τόσο όμως ώστε να απαιτήσουν το skip.
