Μπορεί οι Chameleons να κυκλοφόρησαν μονάχα τρία άλμπουμ στη σχετικά σύντομη καριέρα τους (τουλάχιστον στην πρώτη της φάση που διήρκησε έξι χρόνια), αρκούσαν πάντως για να αφήσουν ένα βαθύ σημάδι στην ιστορία του νεοκυματικού ήχου και να επηρεάσουν μια μεγάλη στρατιά συγκροτημάτων.
Υψηλών προδιαγραφών συνθέσεις και ένας ήχος που μάγευε για πρώτη φορά με το βάθος της κιθάρας, δίπλα σε στίχους που έθιγαν πολιτικά ζητήματα χωρίς να αμελούν να τραγουδούν και για την αγάπη. Ο δε τραγουδιστής τους Mark Burgess ήταν ένας ερμηνευτής που παρέσυρε τα πάντα με την ορμητική του φωνή, χωρίς ασφαλώς να αγγίζει τη γραφικότητα άλλων. Το ντεμπούτο τους σινγκλ περιείχε το κομμάτι "In Shreds" που ήταν πραγματικά οδοστρωτήρας, ένιωθες με το τελείωμά του ότι εσύ ήσουν τελικά αυτός που κατέληξε κομματάκια από τη δύναμη του τραγουδιού. Κι έγραψαν μπόλικα τέτοια τραγούδια οι Chameleons, τραγούδια που απλώθηκαν σε τρία άλμπουμ, τα "Script Of The Bridge", "What Does Anything Mean? Basically" και "Strange Times".
Τα μέλη του γκρουπ δεν κατάφεραν τίποτε αξιόλογο στη συνέχεια των προσωπικών τους προσπαθειών (εμπορικά μιλώντας, γιατί καλλιτεχνικά είχαμε αξιόλογους δίσκους απ' τους The Sun & The Moon, τους Reegs ή σχήματα του Mark Burgess όπως οι Sons Of God και οι Zuma Junction). Ήταν επόμενο λοιπόν να επανασυνδεθούν κάποια στιγμή, ειδικά όταν η ζήτηση για επανάληψη των θρυλικών συναυλιών τους έφτασε σε υψηλά επίπεδα (μάλιστα κάποια στιγμή είχε ανακοινωθεί η έλευσή τους και στη χώρα μας πρόσφατα, ελπίζουμε να μην έχει διαγραφεί αυτή η πιθανότητα!).
Μετά από ορισμένες εμφανίσεις με την ίδια πάντα σύνθεση (Mark Burgess φωνή και μπάσο, Dave Fielding κιθάρα και κήμπορντς, John Lever ντραμς και Reg Smithies κιθάρες), μπήκαν ξανά στο στούντιο για να γράψουν ένα νέο άλμπουμ μετά από μια 15ετία περίπου! Το "Why Call It Anything" κυκλοφόρησε το 2001 και περιέχει κομμάτια που είναι προφανές ότι μπορούν να σταθούν άνετα δίπλα στο παλιό, κλασικό ρεπερτόριό τους. Το "Anyone Alive?" ή το "Miracles And Wonders" συγκινούν με τη συναισθηματική τους φόρτιση και την ένταση ενός ήχου, που παρότι δεν έχει αλλάξει από τις ημέρες της δεκαετίας του '80, εξακολουθεί να χτυπάει μέσα μας ένα καμπανάκι που ακολουθούμε πιστά επειδή, σ' εμάς προσωπικά, θυμίζει πολλά… Ο δίσκος, αν μη τι άλλο, δείχνει ότι δεν επρόκειτο για μια ακόμη επιστροφή που σκοπό της είχε μια καλή αρπαχτή για τα τρέχοντα έξοδα… (7/10)
Γεγονός που επιβεβαίωσε ακόμη περισσότερο περίτρανα το ζωντανά ηχογραφημένο άλμπουμ που κυκλοφόρησε πέρυσι ("Live At The Academy"), ένα διπλό cd ηχογραφημένο κατά βάση στο Academy του Manchester, της πόλης απ' την οποία ξεκίνησαν. Τα 18 κομμάτια που περιέχει αποτελούν μια "εκκρεμότητα" του συγκροτήματος, που ποτέ δεν είχε βγάλει ένα επίσημο live άλμπουμ ενώ είναι από τις λίγες μπάντες που πραγματικά θα όφειλαν να το έχουν κάνει εδώ και καιρό, και απαρτίζουν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για γνωριμία με το παλιό και το νέο τους υλικό. "A Person Isn't Safe Anywhere These Days", "Perfume Garden", "Up The Down Escalator", "Second Skin", φοβερές στιγμές παιγμένες με απίστευτο νεύρο, σηματοδοτούσαν την παρουσία τους στη σύγχρονη μουσική σκηνή ως εντέλει επιβεβλημένη. Ανάμεσα στα υπόλοιπα, εδώ υπάρχει και μια διασκευή στο "Splitting In Two" των Alternative TV, ένα κομμάτι με το οποίο συνήθιζαν να κλείνουν τις συναυλίες τους. (8/10)
Πιο πρόσφατη κυκλοφορία τους είναι το άλμπουμ "This Never Ending Now", που όμως δεν περιέχει καινούργιο υλικό αλλά νέες, σχεδόν ακουστικές εκτελέσεις σε κομμάτια του παρελθόντος. Αυτό ήταν κάτι που ήθελαν ανέκαθεν να κάνουν και τώρα βρέθηκε η ευκαιρία (για να κερδίσουν πιθανότατα και λίγο χρόνο μέχρι τη σύνθεση νέου υλικού), και μπορεί να αποζημιώσει περισσότερο τους παλιούς τους οπαδούς ή όσους θέλουν να ανακαλύψουν εξαιρετική μουσική που κινείται πέρα από στυλιστικά όρια. Στα κομμάτια του cd περιλαμβάνονται κλασικές (καταντάω βαρετός, το ξέρω, αλλά πως αλλιώς να εξηγήσω ότι εδώ μιλάμε για ΚΛΑΣΙΚΕΣ) συνθέσεις σαν το "The Fan And The Bellows" ή το "Home Is Where The Heart Is", μαζί με μια διασκευή στο "Moonage Daydream" του David Bowie (παλιότερα είχαν διασκευάσει και το "John, I'm Only Dancing"). Ενδιαφέρον πείραμα που είναι κατάλληλο να μας κρατήσει ζεστούς μέχρι το επόμενο στούντιο άλμπουμ τους και τον ερχομό τους στην Ελλάδα (αν τελικά γίνει κάτι τέτοιο, αλλά να γίνει please, OK?).
