Οι αγαπημένοι Σουηδοί σε μία πιο χαμηλόρρυθμη συλλογή pop anthems, σε σχέση με τις τρεις προηγούμενες δουλειές τους. Γεμάτη τραγούδια που ούτε κατά διάνοια θα πιάσουν ποτέ τα charts -easy listening και αρκούντως anorak, εφηβικά, ανήσυχα, ερωτικά, αέρινα και μελαγχολικά.
32 λεπτά με ντελικάτες κιθάρες, midtempo beats και πιασάρικες μελωδίες που ακουμπούν στην στυλάτη trip-hop όπως την αντιλαμβάνονται στις καλές τους στιγμές οι Hooverphonic, περνούν από την επιτηδευμένη αφέλεια των Saint Etienne, προτού οικειοποιηθούν τα συννεφάκια των Pastels και τις ελεγχόμενες κιθάρες των Garbage.
Το πιο σημαντικό εδώ βέβαια είναι η ικανότητα του μοναδικού υπεύθυνου για το μουσικό αποτέλεσμα και αρσενικού μέλους του duo, Johan, να γράφει μελωδίες οικείες, γνωστές που μπορούν την επόμενη στιγμή να τραγουδηθούν από οποιοδήποτε στόμα: Ακριβώς δηλαδή όπως κάνει με την άλλη μπάντα του, τους Acid House Kings, χωρίς όμως τα Belle and Sebastian κολλήματα. Προσθέστε και την αισθησιακή φωνή της Karolina Komstedt που ακούγεται σαν να μας σιγοψιθυρίζει στ' αυτί γνωρίζοντας ότι δεν θα βρούμε το κουράγιο να αντισταθούμε (που να αντικρύσουμε και το αγγελικό προσωπάκι της!), κι έχετε ένα άλμπουμ, άλλοτε με τη μελαγχολία του χειμώνα κι άλλοτε με τον ήλιο του καλοκαιριού: Γι' αυτό λοιπόν θα το τοποθετούσαμε κάλλιστα στα τσαλίμια της άνοιξης.
Ακούγοντας το "Spring came, rain fell" έχουμε την εντύπωση ότι μπαίνουμε, προσκεκλημένοι κιόλας, στα ενδότερα μιας σχέσης ζωντανής, με τα σκαμπανευάσματά της. Ακούμε τους ψιθύρους, βλέπουμε το κλάμα και το φιλί τους και καθόμαστε αναπαυτικά παρέα με τα χαλαρωτικά pop λικνίσματά τους.
Δεν ξέρω τι μένει από όλα αυτά, ίσως και τίποτα, στο συχνό μας deja-vu και την ελαφρότητα που μένει μετέωρη στις εύθραυστες ισορροπίες τους, αλλά είναι βέβαιο ότι κάποιες στιγμές θα χρειαστούμε τη ζεστασιά του. Τώρα που το σκέφτομαι, έχω αρχίσει να ξανακούω το επαναλαμβανόμενο στιχάκι του "We set ourselves free" (and now we’ll be forever wandering). Πολύ ανώτερο από την lounge σαβούρα που μας περιβάλλει.
