Όπως τα περισσότερα σχήματα που ηχογραφούν για λογαριασμό της σχετικά νεοσύστατης ετικέτας του Mike Patton των Faith No More και του πρώην υπάλληλου της Alternative Tentacles Greg Werckman, της Ipecac δηλαδή, οι Isis φλερτάρουν με τον ήχο τους τόσο το post-rock ιδίωμα, όσο και το heavy metal, κυρίως στις κιθάρες και τα φωνητικά. Ως εκ τούτου, η μουσική του "Oceanic" (δεύτερο άλμπουμ τους μετά το "Celestial" και με τρία ακόμη eps στο ενεργητικό τους) είναι απαιτητική και προϋποθέτει ευρύ φάσμα ακουσμάτων απ' την πλευρά του δέκτη της μουσικής τους.
Το κουιντέτο κατά τα άλλα βουτάει βαθιά μέσα σε ήχους ζοφερούς αν και εκκωφαντικούς, και παρότι η δύναμη και η εσωτερική ένταση είναι πάντοτε και καταφανέστατα παρούσα, το σχήμα μπορεί να ακούγεται μέχρι και ονειρικό, ζωγραφίζοντας απέριττα, αφηρημένα ατμοσφαιρικά τοπία. Μην γελιέστε πάντως, πρόκειται απλά για την ηρεμία πριν από την καταιγίδα, κατά τα πρότυπα κάποιων σαν τους Sonic Youth ή τους Swans για παράδειγμα.
Αυτό λοιπόν που είναι εντυπωσιακό με τους Isis είναι το γεγονός ότι αψηφούν τους κανόνες των διαφόρων στυλ που φλερτάρουν και κάνουν αυτό που κάνουν χωρίς να το επεξεργάζονται θα ' λεγε κανείς - χωρίς να σημαίνει αυτό ότι εδώ μέσα επικρατεί έστω και για μια στιγμή κατάσταση χάους και αναρχίας. Η μουσική τους δείχνει να ξεπηδάει κατ' ευθείαν απ΄την καρδιά και να πηγάζει αυθόρμητα απ' τις βαθύτερες ψυχικές τους πτυχές, φέρνοντάς μας στο νου άλλους μαγικούς ισορροπιστές του θορύβου και του λυρισμού όπως οι God Machine ή οι Milk (αν και Βρετανοί και οι δύο τους).
Το "Oceanic" είναι απολαυστικό γιατί πολιορκεί διαρκώς το δίπολο τρομακτικό - καταπραϋντικό, κρατώντας σε διαρκώς σε εγρήγορση. Και κάποιες φορές κάτι τέτοιο είναι αρκετό για να σε συναρπάσει!
