Σίγουρα ένα από τα χαρίσματα των μεγάλων μουσικών είναι η ικανότητα να μεταλλάσσονται και να εξελίσσουν την μουσική τους. Η κοινοτυπία είναι άλλωστε ο μεγαλύτερος εχθρός, ιδιαίτερα για συγκροτήματα και καλλιτέχνες που έχουν συμπληρώσει πάνω από μια δεκαετία παρουσίας. Ο κύριος Ash για παράδειγμα, το μόνο που δεν μπορεί να κατηγορηθεί είναι ότι μένει στάσιμος, ακόμα και αν αυτή η επιλογή θα του εξασφάλιζε την επιτυχία.
Έτσι το δυνατό goth rock ξεκίνημα με τους Bauhaus, ακολούθησαν οι πιο προσιτές γραμμές των Love and Rockets, για να φτάσουμε μέχρι και τις electro παραπομπές της τελευταίας σόλο κυκλοφορίας του, την οποία και τιτλοφορεί απλά με το όνομά του. Ίσως με αυτό να θέλει να δώσει την αίσθηση μιας νέας αρχής, στην οποία δείχνει να προτιμά τα drum machines από τα συμβατικά όργανα.
Το κακό είναι το ότι αυτός ο συνδυασμός drum machine με σκόρπια guitar hooks ακούγεται ολίγον παρωχημένος και αρκετά 80ς, αλλά το σπουδαιότερο είναι ότι δεν βρίσκει την κατάλληλη στήριξη από τις μελωδίες. Ας μην μιλήσουμε και για τους στίχους, όπου συναντάμε το κόλλημα του Ash να επαναλαμβάνει τον κάθε στοίχο τουλάχιστον δυο φορές, σε ένα αρκετά πληκτικό αποτέλεσμα.
Τα πράγματα περισώζονται κάπως, περίπου στην μέση του δίσκου, όπου η συμβολή της Nova McCarthy στα φωνητικά δίνει δυο ενδιαφέροντα ατμοσφαιρικά tracks (Chelsea, Sea Glass), ενώ η διασκευή στο κλασικό Spooky (των Classic IV) αποτελεί σίγουρα μια έξυπνη ιδέα. Ενδιάμεσα αυτών και το single Burning Man με έναν αρκετά πιασάρικο ρυθμό.
Φτάνοντας στο τέλος του δίσκου, συναντάμε το ατμοσφαιρικό instrumental Rattlesnake, το οποίο είναι βέβαια όμορφο και χαλαρωτικό, και σε συνδυασμό με το Daft-Punk-οειδές hidden track, επισφραγίζει την έλλειψη προσανατολισμού του Ash σε αυτόν τον δίσκο. Με λίγα λόγια αφενός μεν δεν τα κατάφερε αυτή τη φορά να γράψει αρκετά καλά τραγούδια και αφετέρου η προσπάθεια του να δείξει νεωτεριστής θα ικανοποιήσει μόνο όσους από τους ακροατές δεν έχουν αγοράσει ούτε ένα δίσκο ηλεκτρονικής μουσικής την τελευταία τουλάχιστον δεκαετία!
