Όταν, που λέτε, ήρθε η ώρα να βγάλουν τούτον το δίσκο τους οι Sidonie, δεν χρειάστηκε να σκεφτούν πολύ για να βρουν τι έπρεπε να κάνουν για να τον γεμίσουν με μουσική. Οπλίζουν τα samplers τους με μπόλικα ηχητικά δείγματα, έχουν παρά πόδας μια σειρά από όργανα και ξεκινούν ένα ταξίδι με άρωμα από swinging '60ς, μια εσάνς από κινηματογραφικά θέματα, ολίγη acid jazz δράση, έναν αέρα από τη γλυκιά κι ανέμελη ποπ των '80ς έτσι όπως την εξέφρασαν οι Beloved και οι Frazier Chorus και με ρυθμικό φόντο παρμένο απ' τα baggy '90s και την indie dance κουλτούρα ολοκληρώνουν ένα μείγμα το οποίο στην πορεία κάπου δεν τους πέτυχε και κατέληξε ξεφουσκωμένο σαν παγωμένο σουφλέ.
Γράφουν ένα σχετικά ενδιαφέρον -λόγω του σιτάρ που το χρωματίζει, στο στυλ του "Mathar" χωρίς όμως το δικό του καλειδοσκοπικό κυματισμό- κομμάτι με τίτλο "Sidonie Goes To London", και στη συνέχεια το δίνουν στους Le Hammond Inferno και DJ Coco για να το ρεμιξάρουν.
Στη συνέχεια προσθέτουν μια αδιάφορη διασκευή του "Beautiful Stranger" της Madonna, με τόσο μονότονα και ισοπεδωτικά φωνητικά, ώστε αν η δημιουργός του μπορούσε να φανταστεί ότι το τραγούδι της θα τύγχανε τέτοιας μεταχείρισης, θα έπειθε τον συνεργάτη της William Orbit να έκαναν μια άλλη δουλειά, να άνοιγαν συνεταιρικά κρεοπωλείο στην ανάγκη. Οτιδήποτε τέλος πάντων, αρκεί να μην ζήσει να το δει αυτό.
Οι Sidonie όμως μετά απ' αυτά, είχαν ήδη καθαρίσει με το μισό άλμπουμ. Απομένουν πέντε ακόμη συνθέσεις στις οποίες έχουν την ευκαιρία να ξεδιπλώσουν τη μετριότητά τους.
Το "Dragonfly" ίσως να είχε τα προσόντα να είναι ηχητικά ελκυστικό, αρκεί η μπάντα να εκμεταλλευόταν περισσότερο γόνιμα τις ιδέες της. Προς το παρόν, μοιάζει αφόρητα άχρωμο και άοσμο.
