Οι πολεμικές ταινίες που διαδραματίζονται στον κλειστό χώρο ενός υποβρυχίου, αποτελούν ιδανική μουσική πρόκληση με εντυπωσιακά πολλές φορές αποτελέσματα. Φανταστείτε: δυναμικοί ήρωες, έντονες συγκρούσεις χαρακτήρων, κλειστοφοβική ατμόσφαιρα, πολεμικές συρράξεις. Το "είδος" έχει να επιδείξει osts όπως το Hunt for Red October του Basil Poledouris και το έξοχο Crimson Tide του Hans Zimmer (βραβευμένο με Grammy). Ο τελευταίος δε, αποτελεί τον μέντορα του ανερχόμενου Klaus Badelt που υπογράφει το K-19.
Ο Klaus Badelt αφού φοίτησε στην Media Ventures (μουσικό εργαστήρι του Zimmer), παρουσίασε ένα πρώτο δείγμα στα soundtracks των Gladiator, Hannibal, Pearl Harbor και έπειτα πέρσι μας επεφύλαξε ένα εντυπωσιακότατο ντεμπούτο, το Time Machine. Φέτος δούλεψε μουσικά το K-19 και κάπου εδώ αρχίζουν οι ενστάσεις.
Ο Badelt μπολιάζει το score με τόνους ρώσικου κλασικισμού και η μελαγχολία στις συνθέσεις του είναι διάχυτη. Όλα αυτά διαφοροποιούν την προσέγγισή του, από ένα ξεκάθαρο εμπορικό ήχο και αυτό είναι υπέρ του. Από την άλλη, η λατρεία του για τον Zimmer είναι τόσο μεγάλη που καταντά κουραστική (ενίοτε κι εκνευριστική). Το άνοιγμα του άλμπουμ είναι μια αντιπροσωπευτική σουίτα των θεμάτων χωρισμένη σε 4 μέρη (Fear, Fate, War, Soul). Ακούστε το War και αντιπαραβάλλεταί το με το Battle του Gladiator. Μήπως ακούτε κι εσείς το ίδιο κομμάτι; Η μουσική του Κ-19 περιέχει σαφέστατα δάνεια από τη δουλειά του στα 3 osts με τον Zimmer (Gladiator, Hannibal, Pearl Harbor).
Παρόλ' αυτά ο στόχος του Badelt παραμένει γνήσιος στη χωροχρονική δράση της ταινίας και είναι αξιέπαινος. Το Journey ξεκινά με το βασικό θέμα και στη συνέχεια η χορωδία της Kirov Orchestra δίνει ένα παραδοσιακό και 'πατριωτικό' χρώμα. Τα ρυθμικά κρουστά, τα βιολιά και τα απειλητικά πνευστά αυξάνουν την ένταση. Ακόμη ενδιαφέρουσα ιδέα αποτελεί η λυρική, όσο και στωική διασκευή του έργου Visions of Light του Richard Einhorn για τη βωβή ταινία The Passion of Joan of Arc με τον τίτλο Reactor. Αρκετά καλά και το καίριο Capt. Alexi Vostrikov και το περιπετειώδες Missile launch-The Rescue.
Το Κ-19 είναι καλό soundtrack, αλλά ο μιμητισμός του Badelt υπονομεύει έντονα το αποτέλεσμα. Η μουσική δεν είναι παρωχημένα ηρωική κι αυτό είναι πλεονέκτημα. Η ακρίβεια της ορχήστρας, η κλασικότητα της παρτιτούρας είναι θετικά δείγματα. Οι παρόμοιες ενορχηστρώσεις και η εμμονή του στη γραφή του Zimmer, όμως, προκαλούν μια ασφυκτική τάση στα κομμάτια, εμφανή σ' όλο το άλμπουμ. Όσα απ΄ αυτά έχουν μεγάλη διάρκεια κουράζουν τον ακροατή (τον τρόπο να επιτύχει το αντίθετο δεν τον ξεπατίκωσε από τον Hans) και παρά τις καλές κι επιμέρους τολμηρές προθέσεις το ost δεν απογειώνεται. Θα περιμένουμε καλύτερα και πιο πρωτότυπα πράγματα από σας κύριε Zimmer….εεεε…. Badelt.
