Pumpin' electro house παίζουν οι Gus Gus πλέον! Μα τι σχέση έχει το τέταρτό album της ισλανδικής κολλεκτίβας με τον ήχο της εκλεκτικής electronica του "Polydistortion" και την tech-pop του "This Is Normal"; Καμία, ειδικά αν παραλείψουμε την κυκλοφορία του Gus Gus Vs T-World (βασικά οι T-World δεν είναι παρά ένα dance ντουέτο από τους Biggi Thorarinsson -Gus Gus- και DJ Herb Legowitz) του 2000, που αποκάλυπτε τις ρωγμές πολύ περισσότερο απ'ότι θα περιμέναμε και που μας προετοίμαζε για τη νέα κλαμπάτη πορεία.
Βέβαια από το "This Is Normal" ουκ ολίγα έχουν μεταβληθεί. Κάποτε το σχήμα είχε 12 μέλη, με δημιουργούς, χορευτές, σκηνοθέτες, παρατρεχάμενους και άλλες δημοκρατικές δυνάμεις, κάποια στιγμή -με μαζικές αποχωρήσεις- κατέληξε να έχει 3! Κατόπιν προστέθηκε η νέα τραγουδίστρια, Urdur Hakonardottir και το αποτέλεσμα είναι ένα εντελώς διαφορετικό συγκρότημα που πλέον δρά όχι στο Reykjavik, αλλά στην πιο θερμή Βαρκελώνη -πράγμα βέβαια που εξηγεί πολλά.
Τούτο το συγκρότημα λοιπόν δεν είναι οι Gus Gus, αλλά οι Gus Gus II, οι οποίοι ηχογραφούν πλεον για το label του Darren Emerson, την Underwater (την εδώ ελληνική εταιρία δεν την γνωρίζουμε, ούτε καν αν κυκλοφόρησε -μέσω cd-r έφτασε στα χέρια μας) και μας χτυπούν αλύπητα με ένα house groove που μαγεύεται από τον κόσμο του electroclash, διατηρεί το σοφιστικέ του προφίλ και που και που αποκρυσταλλώνει την ήρεμη πλευρά του σε ambient electronica διαλείμματα. Και δεν διστάζουμε να πούμε ότι η Urdur Hakonardottir μπορεί να μην έχει την εύθραυστη φωνή της προκατόχου Hafdis Huld, αλλά μ'αυτό το απόκοσμο κι αισθησιακό diva στυλάκι της ταιριάζει γάντι στο νέο σκηνικό.
Οι Gus Gus ξεκινούν με μια πιο dance εκδοχή των Eurythmics ("Unnecessary"), προσαρμόζουν τα σύνθια των Yazoo "David" στο "Bela Lugosi's Dead" των Bauhaus ("David"), λες και βρισκόμαστε στο 1984, μπερδεύουν jazzy χορδές με αναλογικά synths και ολίγον από πρώιμη Detroit techno για να μας δώσουν ένα μινιμαλιστικό cyber pop δείγμα ("Desire") κι αναπολούν την εποχή που η house των Inner City γέμιζε τα club ("Your Moves Are Mine"). Δεν αποφεύγουν και τις κακοτοπιές -βλ. αδιάφορες techno ασκήσεις ("I.I.E.")- αλλά μην τα θέλουμε και όλα δικά μας, εφόσον παίζουν με όλες τις 80s χορευτικές αναμνήσεις.
Καθώς το electroclash βιώνει τα τελευταία του εντός μόδας βήματα λόγω overdose, μια πιο house αλλά και σοφιστικέ άποψη είναι απαραίτητη και οι Gus Gus -σε άλλο όχημα πλέον και με άλλο πλήρωμα- δείχνουν ότι μπορούν κι εκεί να τα καταφέρουν αρκετά καλά. Μινιμαλιστική house, ως και vocal από τις αρχές των 90s, με δόσεις Underworld, αναμνήσεις από τα πρώτα βήματα του είδους και φωνητικά/ατμόσφαιρες που είτε παλεύουν να αναβιώσουν αυτά των Electribe 101, είτε βασίζονται στους χορευτικούς άξονες του Giorgio Moroder, είτε επεκτείνουν το πεδίο των γόνιμων αναζητήσεών τους σε κλασικά ηχογραφήματα, όπως αυτα των Sugarcubes και Kraftwerk, είτε συνδιαλέγονται με τη 90s στυλάτη αποψη περί χορού των Deee-Lite, η νέα πλευρά των Gus Gus είναι άκρως ενδιαφέρουσα αρκεί να σβήσουμε από το μυαλό μας τη σκέψη ότι πρόκειται για την ίδια μπάντα. Πράγμα όχι και ιδιαίτερα εύκολο, αλλά -πιστέψτε μας- ιδιαίτερα χρήσιμο για τη συγκεκριμένη περίπτωση.
