Πριν από ένα χρόνο η σινεφίλ (και όχι μόνο) κοινότητα υποδεχόταν μια από τις τολμηρότερες κινήσεις της κινημτογραφικής βιμηχανίας. Η πρώτη ταινία του The Lord of the Rings πέρασε τις απαιτητικές εξετάσεις με ανέλπιστα καλό βαθμό και όλοι οι συντελεστές προάχθησαν στο δεύτερο κερδίζοντας τιμή (η εμπιστοσύνη των φανατικών του βιβλίου) και δόξα (πληθώρα βραβείων). Φέτος με την προβολή του The Two Towers αντιλαμβανόμαστε πως οι περσινές θριαμβολογίες δεν ήταν επιπόλαιος ενθουσιασμός, αλλά πρώιμη παραδοχή μιας κλασικής αξίας.
Με τη σειρά του ο Howard Shore (βραβευμένος πέρσι με το Όσκαρ Μουσικής) δεν επαναπάυεται με την επιτυχία του πρώτου soundtrack. Παραμένει πιστός στις αρχικές μουσικές του ιδέες για να εξασφαλίσει την μουσική ενότητα των ταινιών, αλλά παράλληλα εισάγει νέα θέματα που προσδίδουν φρεσκάδα και δημιουργούν ένα συναρπαστικό μουσικό αποτέλεσμα.
Η δυσκολία στο The Two Towers, όπως συνεπάγεται από τη σεναριακή πλοκή, είναι η διάσπαση της μουσικής σε τρία θεματικά μέρη (σε αντίθεση με τον κοινό μουσικό πυρήνα της πρώτης ταινίας). Η Συντοφιά του Δαχτυλιδιού έχει χωριστεί και η μουσική απαιτείται να πάρει διαφορετικές κατευθύνσεις.
Το πρώτο κομμάτι, "Foundations Of Stone" περιέχει το μυστηριώδες θέμα του Δαχτυλιδιού και αποτελεί ομαλή μουσική συνέχεια απο το προηγούμενο soundtrack με τη χρήση εκκωφαντικών κρουστών και τα υπέροχα χορωδιακά μέρη.
Στη συνέχεια έχουμε τη μελωδική τριχοτόμηση του άλμπουμ.
Α) Το "The Taming Of Smeagol" σηματοδοτεί την έναρξη των περιπετειών του Frodo και Sam με το παρανοϊκό πλάσμα Gollum (ο απόλυτος θρίαμβος της ταινίας, σχεδιαστικά, τεχνικά, ερμηνευτικά). Ο Shore συστήνει το θέμα του Gollum, παιγμένο διστακτικά από cimbalom που αποδιδει με επιτυχία αυτον τον αμφιλεγόμενο χαρακτήρα. Σαφώς μια από τις εξυπνότερες επιλογές στην ενορχήστρωση, που αποδεικνύει τη μελέτη του Shore στο έργο του Tolkien. Στο "The Passage Of The Marshes" αξίζει να σημειωθεί η έντεχνη κακοφωνία της χωρωδίας, ενώ τα "The Black Gate Is Closed" και "The Forbidden Pool" είναι αρκούντως ατμοσφαιρικά, συνοδεύοντας το σκοτεινό ταξίδι τους. Στο "The Breaking of the Fellowship" (τελευταίο κομμάτι του περσινού άλμπουμ), ήταν αξιοθαύμαστο για τη θεματική λυρικότητά του. Έτσι και φέτος και το τελευταίο κομμάτι, με τίτλο "Samwise The Brave", ο συνθέτης επεκτείνει το θέμα της συντροφιάς με τη σπαρακτική μεγαλοπρέπεια των εγχόρδων, μοναδική επιλογή για το συγκινητικό μονόλογο του Sam.
Β) Τη μερίδα του λέοντος στην ταινία (οπότε και μουσικά) καταλαμβάνει η αποστολή των Aragorn, Legolas και Gimli στην οργάνωση του πολέμου εναντίον των Όρκς του μάγου Saruman και η προάσπιση των ανθρώπων του Rohan. Το "The Riders Of Rohan" συστήνει το νέο βασικό θέμα. Είναι πραγματικά απίστευτο πώς μερικοί άνθρωποι οδηγούνται σοφά στο να προτείνουν την ιδανική ιδέα, όταν παρουσιάζεται η ανάγκη. Το ταλέντο του Shore τον οδήγησε στο να συνδυάσει την τιμιότητα, το θάρρος, την ιστορία, τη μελαγχολία, αλλά και το ψυχικό σθένος των πολιορκημένων κατοίκων του Rohan, σε μια μελωδική φράση. Το βασικό θέμα όπως πρωτοσυστήνεται εδώ (κι επαναλαμβάνεται και παρακάτω) αποτελεί με άνεση το highlight του άλμπουμ. Παρόλ' αυτά φανερώνει εγκράτια και δεν φλυαρεί ούτε στιγμή, απόδειξη πως το θέμα παίζεται από σόλο βιολί (άλλη μια θαυμάσια ιδέα στην ενορχήστρωση) και τα περάσματά του είναι σύντομα. Χωρίς να προσπερνάμε τη μεγαλοπρέπεια του "The White Rider", εφιστούμε την προσοχή στα "Helm's Deep" και "The Hornburg", τα οποία αποτελούν και αμιγή κομμάτια δράσης. Στο πρώτο μετά τα φρενιτώδη πνευστά κυριαρχεί η αιθέρια φωνή της Elisabeth Fraser, ενώ στο δεύτερο το θέμα του δαχτυλιδιού μεταλλάσεται σε αναπάντεχο πολεμικό σάλπισμα. Τέλος το "Forth Eorlingas" προκαλεί ρίγη συγκίνισης με το απελπισμένο κρεσέντο των εγχόρδων, σε συνδυασμό με τη φωνή της σοπράνο Ben Del Maestro. Ακούστε τη μουσική, θυμηθείτε τη σκηνή στην ταινία και θα αναπαραγάγετε την πιο μεγαλειώδη στιγμή της φετινής κινηματογραφικής χρονιάς.
Ενσωματωμένες σ'αυτό το μέρος τις ταινίας είναι και οι αμφιλεγόμενες (μιας και αυτές απουσιάζουν από το βιβλίο) σκηνές με τα ξωτικά. Το τραγικό love theme "Evenstar" συνοδεύει σκηνές με τον Aragorn και την Arwen. Αντί της περσινής Enya, ο Shore επενδύει με επιτυχία σε νέες φωνές. Εδώ η Isabel Bayrakdarian συμβάλλει ερμηνευτικά στην απόγνωση αυτού του απαγορευμένου έρωτα. Από την άλλη στο "Breath Of Life" η Ινδή Sheila Chandra εμποτίζει με μυστήριο την εισαγωγή και αφήνει μετέπειτα τη μουσική να ακολουθήσει μια έντονη κατακλείδα.
Γ) Το τρίτο μέρος ακολουθεί τα χόμπιτ Merry και Pippin, στη συνάντησή τους με τους παράξενους Ents. Στο "The Uruk-Hai" ακούγεται ξανά το θέμα της Συντροφιάς, ακολουθούμενο από τη μανία των μεταλλικών κλαγγών που συνοδεύουν τα Όρκς. Αποτελεσματικά, βαρύθυμα κρουστά κυριαρχούν στο "Treebeard", ενώ στο "Isengard Unleashed", με τη συνοδεία πάλι των Elisabeth Fraser και Ben Del Maestro ο Shore αριστοτεχνικά οδηγεί το άλμπουμ και την ταινία σε μια αντάξια κορύφωση, κάνοντας αναφορές σε καινούρια και παλιά μουσικά θέματα.
Η ακουστική ολοκλήρωση όμως, φτάνει με το τελευταίο κομμάτι-τραγούδι του soundtrack, το "Gollum's Song". Η σύνθεση σταθερή ιδεολογικά, δεν χάνει σε σκοτεινιά και τραγικότητα, ενώ οι στίχοι παραπέμπουν στο συντακτικό του Gollum. Αποτέλεσμα; Μια ανατριχιαστική μπαλάντα που σφραγίζει ερμηνευτικά ως άλλη Bjork η Emiliana Torrini. Ένα τραγούδι πραγματική έκπληξη ακόμα κι ώς ιδέα (πόσο μάλλον που κι ως πράξη, αποδεικνύεται ανεπανάληπτο). Φανταστείτε, αν μπορείτε, το τραγούδι μιας ταινίας του James Bond αν την σκηνοθετούσε το ερεβώδες μυαλό του Tim Burton!
Το Two Towers με απλά λόγια, είναι επάξια συνέχεια του περσινού soundtrack και ευτυχώς κάτι παραπάνω. Η δυναμική του νέου θέματος είναι τέτοια που δεν εξαντλείται εύκολα. Οι σόλο ερμηνείες είναι αρκετές και όχι μόνο από έναν καλλιτέχνη. Ο ίδιος ο Shore με αυτοπεποίθηση ολοκληρώνει μουσικά το έργο του με μια ενότητα σαφέστατα εννοιολογική και σε αντιπαραβολή με τον μαέστρο John Williams και τις μουσικές του για τα Star Wars, δεν βαρυφορτώνει το soundtrack με leitmotif, αλλά παίζει με την ενορχήστρωση, μελωδίες και φωνητικά. Αυτό που απομένει είναι ο έρμος ο ακροατής που με το που τελειώνει το CD αρχίζει να μετρά αντίστροφα άλλες 365 μέρες, 364, 363, 362...
