Όταν φτάσει στα αυτιά σας η ηχητική επιδρομή των Σουηδών Puffball σαν μια αιφνιδιαστική επιστροφή των Motorhead στο στερεοφωνικό σου, δύο πράγματα είναι το πιθανότερο να σκεφτείτε: είτε να νιώσετε υπερήφανοι από το γεγονός ότι το σκληρό ροκ εν ρολ δεν είναι απλά ζωντανό αλλά δαγκώνει και κόβει κομμάτι απ' όποιον κοιμάται μακαρίως και αγνοεί την απρόσκοπτη λειτουργία του, είτε να ξινίσετε τα μούτρα σας και να φτύσετε γεμάτοι αηδία, μονολογώντας: "Μα καλά, ο Χριστός και η Παναγία, είναι ανθρωπίνως δυνατόν να υπάρχουν ακόμη μπάντες που να παίζουν τα ίδια πράγματα που έπαιζαν άλλες μπάντες με τον ίδιο και καλύτερο τρόπο πριν από 20 και βάλε χρόνια και να κάνουν έτσι ποδαρικό στο 2003;".
Κι όμως φίλες και φίλοι, οι δυνατές κιθάρες, από μόνες τους, εκτός απ' το ότι αποτελούν τον ακρογωνιαίο λίθο για το χτίσιμο του μύθου της μουσικής ροκ, αποτελούν επίσης και μια βολική μέθοδο για όποιον θέλει να αποδείξει την αγάπη του για το είδος χωρίς να χρειαστεί να καταπιαστεί με άλλα διαδικαστικά θέματα δευτερεύουσας σημασίας όπως το γράψιμο τραγουδιών, την ενορχήστρωση ή την εκφραστική ερμηνεία.
Οι Puffball βαράνε και δεν συγχωρούν τις ευαίσθητες στο θόρυβο καρδιές, έχουν τατουάζ με τους Stooges και τους Ramones στο κούτελο και παίζουν λες και έχουν βάλει στοίχημα να γκρεμίσουν τη γειτονιά τους απ' την ένταση των οργάνων τους.
Στο εξώφυλλο του δίσκου τους έχουν αυτοκίνητα αγώνων ταχύτητας και οι ίδιοι βάζουμε στοίχημα οδηγούν τσόπερ μηχανές, ή τουλάχιστον η ψυχοσύνθεσή τους θα επιθυμούσε πολύ κάτι τέτοιο. Παίζουν σαν να εξαρτάται η ζωή τους απ' αυτό, μια ζωή που κινείται, όπως καταλαβαίνετε, στην κόψη του ξυραφιού.
Ως εκ τούτου, προσεγγίστε το δίσκο μονάχα αν οι προσδιορισμοί "heavy" και "punk" κάθονται εξίσου καλά στο γούστο σας, αλλιώς αφήστε τον για κανέναν άλλο που να δέχεται να του βάζουν τις φωνές χωρίς λόγο…
