Η 17χρονη Καναδεζούλα Avril Lavigne είχε την τύχη να υπογράψει κατευθείαν συμβόλαιο στην Arista, από το αφεντικό Antonio 'LA' Reid, που πήρε προσωπικά την καριέρα της, βλέποντας στο πρόσωπό της τη νέα Alanis, με σαφώς λιγότερα τα σημάδια των παιδικών τραυμάτων της τελευταίας, αλλά με το ίδιο attitude, παρόμοια φωνή και λιγότερες φιλοδοξίες για να αποτελέσει κάποιου είδους αιρετικό σύμβολο.
Αυτό μας αρέσει, καθώς η κουκλίνα miss Lavigne είναι ειλικρινής κι απευθύνεται εκεί που την παίρνει. Οι συνομίληκές της στις Ηνωμένες Πολιτείες περισσότερο, και λιγότερο έξω, θα ταυτιστούν με αυτή την διογκωτική θεώρηση των προβλημάτων, την σύγχυση ρόλων, το ερωτικό μπέρδεμα κι όλα εκείνα που ένα εφηβικό ημερολόγιο βλέπει ως δεινά. Ένας ολόκληρος κόσμος που υπογραμμίζει το "alone" (το κάνει και η ίδια στους ιδιόχειρους στίχους της στο εσώφυλλο), επιζητά την αγκαλιά, αφήνεται. Η Avril αναπαράγει όλο αυτό το ημερολόγιο και με τη βοήθεια του παραγωγού/συνθέτη Cliff Magness και των The Matrix δημιουργεί ένα ντεμπούτο που μυρίζει major label από χιλιόμετρα.
Όταν ροκάρει, έστω και πιασάρικα ("Unwanted"), το κάνει αλά hard rock, ενώ οι πιο παιχνιδιάρικες pop στιγμές ("Mobile") είναι κομμένες και ραμμένες σε ένα ακροατήριο παρόμοιο με αυτό του Eagle-Eye Cherry. Όμορφη είναι η μπαλλάντα "I'm With You", αφόρητα βαρετό το super hit "Complicated", μετά από σεβαστό αριθμό ακροάσεων, πρωτότυπο, για τα μέτρα του album, είναι το punk/pop "Sk8er Boi".
Στα υπόλοιπα κινείται κοντά στο τρίπτυχο Alanis Morrissette, Michelle Branch και Paula Cole και μάλλον εκεί δείχνει να καταλήγει, αφού φαίνεται αυτό να είναι και το εφαλτήριο των managers και υπευθύνων δισκογραφικών που ψάχνουν απεγνωσμένα νέες κόπιες.
Αν υπάρχει ταλέντο; Σαφώς. Στα 17 της κυκλοφορεί ένα δίσκο με δεκατρία επαρκή τραγούδια και βάζει πλώρη για ένα μακρύ ταξίδι στα άδυτα της αμερικάνικης music biz, διαθέτει το σχετικό νεύρο, όχι όμως τόσο ισχυρό για να διώξει οποιαδήποτε συνομίλικη κοπελίτσα και έχει καλώς ή κακώς από πίσω της μια ομάδα που "φορτώνει". Καλώς, γιατί τα charts το απαιτούν, κακώς γιατί η παραγωγή φωνάζει "overloaded".
Αντε να δούμε πότε θα βαρεθεί η ίδια και θα μας δώσει το στίγμα της. Προς το παρόν βροντοφωνάζουμε "καλή για την ηλικία της" και την ρίχνουμε στα μαλακά. Άλλωστε σε ένα 16χρονο έχει να πει περισσότερα για τη ζωή του η παρουσία της στα charts, παρά εκείνη των δεκάδων απρόσωπων και ατάλαντων που παρατείνουν άλλωστε και την δισκογραφική κρίση.
