File under Delerium, Mono, Enya, αλλά και William Orbit. Θα λέγαμε και bedroom/lunch music. Ίσως δεν είναι ο καλύτερος χαρακτηρισμός για ένα album, αφού στο μυαλό των περισσότερων έρχεται μια εικόνα σχεδόν αποκλειστικά "συνοδευτικής" μουσικής.
Ακόμα όμως κι αν έτσι την εκλάβουμε, το "Bebeath the Surface" είναι ίσως ότι καλύτερο, μαζί με αυτά των Delerium, έπαιξε τα τελευταία χρόνια στα αυτάκια μας, για να μην το χαρακτηρίσω και κορυφή: Πιο ξεκάθαρο στο ηχητικό όραμά του, πιο αποτελεσματικό (αλλά παράλληλα, δυστυχώς, και πλαστικό) στην υλοποίηση, δεν επιχειρεί κάποια ψευτο-αρτίστικη παρέμβαση και κυρίως έχει τις καλύτερες -αν και αρκετά κοντινές μεταξύ τους- συνθέσεις.
Ο συνθέτης και παραγωγός Garrett Schwarz, δούλεψε με τον προγραμματιστή Vic Levak πάρα πολλές εργατοώρες, κι αυτό είναι ολοφάνερο στο τελειομανές αποτέλεσμα -ειδικά η μίξη είναι super. Στα συν και οι διαφορετικές γυναικείες φωνές που, αν και μοιάζουν αρκετά, είναι όλες αισθησιακές, αιθέριες, έχοντας τη γλυκύτητα της Maggie Reilly και τη σεξουαλικότητα της Madonna. -μάλιστα, οι "Σειρήνες" αυτές χρησιμοποιούν εκφράσεις του στυλ "you're touching me inside", για να ενισχύσουν την ατμόσφαιρα.
Τα "Purify", "Escape", "Falling" (εδώ μάλιστα έχουμε αληθινά έγχορδα, με τη Mark Ferris Orchestra σε καθεδρικό ναό, τα οποία μέσω υπολογιστή υπερδιπλασιάζονται) και "Sweet Allure" (με ωραίες φολκάτες ακουστικές κιθάρες) αποτελούν την αιχμή του δόρατος, τέσσερα κορυφαία tracks που ανοίγουν το δίσκο.
Από εκεί και πέρα όμως, και μετά το ταξιδιάρικο, αλά-Enya, "Wild Butterfly", το album κάνει μια μικρή κοιλιά. Ίσως φταίει και η αδυναμία τους να βρουν περισσότερες παραλλαγές στο μοτίβο που έχουν στήσει. Προς το τέλος, και μετά από μια ικανοποιητική, William Orbit άσκηση ("Heat"), περνούμε σε ρηχά electro-ethnic νερά. Το κομμάτι όμως που ενθουσιάζει είναι μια new age / ambient σύνθεση, με έντονη τη γαλήνη της θάλασσας, το "Marooned". Το light electro-darkοειδές "Lust", είναι καλή προσπάθεια αλλαγής, αλλά χωρίς σοβαρό αποτέλεσμα, στο ξάνοιγμά του.
Βέβαια, μην φανταστεί κανείς ότι τα tracks που δεν σημειώσαμε σαν highlights, δεν πετυχαίνουν το στόχο τους. Ο ψηφιακός ρομαντισμός, ο crystal clear ήχος, τα ονειρικά, moody ηχοτοπία έχουν μια αναπόφευκτα χαλαρωτική επίδραση. Απλά στα κομμάτια, στα οποία βάλαμε το άτυπο tick, η μουσική ξεπερνά τη συνοδευτική της υπόσταση και γίνεται πρωταγωνίστρια -προσόν απαραίτητο της καλλιτεχνικής της φύσης.
