'Sean Nos': Παραδοσιακός τρόπος τραγουδιού της Ιρλανδίας. 'Nua': Νέο. Ο τίτλος του νέου album της Sinead λέει πολλά για το περιεχόμενό του: Δεκατρείς παραδοσιακές ιρλανδέζικες μπαλλάντες (στα αγγλικά, δύο μόνο στα ιρλανδικά), κάποιες διδαχθείσες από τον πατέρα της, κάποιες από το σχολείο, κάποιες πρόσφατα ανακαλυφθέντες, αφήνονται στις φωνητικές και μη χορδές ευαισθησίας της ίδιας και των βοηθών της σ'αυτό το project, Donal Lunny και Andrian Sherwood.
Χωρίς να επαναπροδιορίζει δραστικά τη θέση τους στη σύγχρονη εποχή, εκμοντερνίζει όσο πατά η γάτα την υφή τους, εφοδιάζοντας την με ambient πινελιές ώστε να φτάσουν το πολύ ως το new age κίνημα.
Τα φωνητικά της, υπνωτικά και κρυστάλλινα, όπως τα έχουμε συνηθίσει, δέχονται το απαλό και ζεστό άγγιγμα της ακουστικής κιθάρας, του μαντολίνου, του banjo, των ορλανδικών φλάουτων, του ακορντεόν, πάντα όμως βρίσκονται στη μέση, γεμάτα μάλιστα echo.
Ξεχώρισα το "Her Mantle So Green", το οποίο είναι τουλάχιστον συγκινητικό (αναφέρεται σ'ενα νεαρό στρατιώτη που "δοκιμάζει" την καλή του, προσποιούμενος ότι είναι νεκρός) και το "I'll Tell Me Ma", που εκπέμπει μια γλυκιά απλότητα και παράλληλα δύναμη κι ευαισθησία.
Τα υπόλοιπα δεν υστερούν, υπάρχουν πραγματικά αρκετά highlights, απλά τα δύο αυτά στάθηκαν υψηλότερα στην προσωπική μου εκτίμηση. Υπάρχουν όμως και κομμάτια, όπως το "Loud Baker", το οποίο κουράζει με τη μεγάλη διάρκειά του.
Ο σεβασμός στο υλικό είναι έκδηλος, η αγάπη επίσης, όπως και η πρόθεση να φέρουν οι συντελεστές αυτού του album κάποια πολύ αξιόλογα παραδοσιακά ακούσματα της πατρίδας τους. Όταν μάλιστα το πάθος στην ερμηνεία ξεπερνά το μέσο όρο -στοιχείο ιδιαίτερα αγαπητό στη δική της- τότε απογειώνονται και τα τραγούδια.
