Mετά από ένα άνισο ντεμπούτο που έκανε ολοφάνερες τις επιρροές τους, αλλά δεν αφαιρούσε τον ομφάλιο λώρο, οι JJ72 επιστρέφουν αυτή τη φορά πιο φιλόδοξοι και με καλύτερο υλικό. Εξακολουθούν να είναι εκτός τρέχουσας βρετανικής μόδας, αλλά ενδέχεται να κερδίσουν και Τύπο και κοινό, λόγω του υλικού τους και μόνο. Θα λέγαμε ότι αν και η μπάντα αυτή δεν έχει βγάλει ακόμα το 'μεγάλο' της album, εδώ κάνει σημαντικά βήματα, κάτι που παρατηρήσαμε (κυρίως στον ηχητικό τομέα) και στους φετινούς Coldplay.
Αυτοί όμως δεν αλλάζουν αισθητά το κέντρο βάρος τους. Μιλάμε για ένα album με σύνθετες ενορχηστρώσεις, ρομαντισμό που υποβάλλει, καλογυαλισμένο μελώ, θρησκευτικές αναφορές και αισθητική θεώρηση ξεχωριστή, με τις κεραίες σε μεγάλα groups, από τους Pumpkins, ως τους Joy Division, με την αιχμή των πρώιμων Placebo και την αύρα των Mercury Rev.
Να σημειώσουμε ότι τα φωνητικά του Mark Greaney, τίγκα στο falsetto, παραμένουν ο μεγάλος άγνωστος Χ προκειμένου να αγαπήσει ή να μισήσει κανείς αυτή τη μπάντα. Εμείς είμαστε από την πλευρά του συν, αλλά περί ορέξεως ουδείς λόγος.
Το album πάντως αρχίζει πολύ καλά, με το πιανάκι του "Nameless", τις κιθάρες του single "Formulay" και το super poppάκι "Always and Forever". Τα "I Saw a Prayer" και "Sinking", από την άλλη, δείχνουν τα έμπροσθεν βήματα της μπάντας, κυρίως στην παραγωγή (σημαντική και η βοήθεια από Flood και Alan Moulder).
Απλές, σκοτεινές, γλυκόπικρες οι μελωδίες τους, ταιριάζουν με την ανασφάλεια των στίχων και το είδος της ερμηνείας. Χαμένα όνειρα, μεγάλα καλοκαίρια και συναφή θέματα αποκτούν όμορφη επένδυση, ειδικά στο πρώτο μέρος του album.
Οι JJ72 δημιουργούν μουσική με παλιές συνταγές και γνώριμα σημεία αναφοράς, αλλά με τον ενθουσιασμό και τη φιλοδοξία του πρωτάρη ακόμα. Παράλληλα μεγαλώνουν και διαμορφώνουν σιγά σιγά το ηχητικό τους στίγμα. Πολύ περισσότερο δε, μας δίνουν ελπίδες για το τρίτο, "μεγάλο" album, μια και τα απαραίτητα βήματα έχουν γίνει και είναι διακριτά.
