Το όνομα Puressence μας φέρνει σωρό αναμνήσεων από μια χρονιά που στιγματίστηκε στο μυαλό μας με τους ήχους τους. Το ένα single μετά το άλλο, το ντεμπούτο τους, "I Suppose", τα τέσσερα ακόμα καταπληκτικά singles, "Fire", "India", "Traffic Jam In Memory Lane", "Casting Lazy Shadows" (τι κομμάτι!), μαζί με ένα πλήρες LP (που ανήκει στα κορυφαία των κυκλοφοριών της δεκαετίας του 90), παίζονταν συνέχεια στη χώρα μας, όπου και απόκτησαν γρήγορα ένα cult status, σε αντίθεση με την χώρα τους που βρισκόταν υπό την brit-pop βασιλεία.
Το "Only Forever", που ακολούθησε δύο χρόνια μετά, συνέχισε στους ίδιους σκοτεινούς, αλλά με λιγότερο δραματικό τόνο, goth-pop ρυθμούς. Οι Puressence ήταν πλέον πιο φωτεινοί, αλλά παράλληλα με την καθαρόαιμη pop του "It Doesn't Matter Anymore", υπήρχαν κομμάτια όπως το "Sharpen Up The Knives" και "Turn The Lights Out When I Die", που μας θύμιζαν τους αρχικούς λόγους για τους οποίους το ελληνικό κοινό τους αγκάλιασε κατευθείαν.
Η νέα τους δουλειά έρχεται τέσσερα χρόνια μετά, μετά κόπων, βασάνων και αναβολών. Οι Neil McDonald (κιθάρες), Kevin Matthews (μπάσο) και Anthony Szuminiski (drums), που αποτελούν τους bandmates του frontman James Mudriczki, βλέπουν τα πάντα πιο χαλαρά, και τους Puressence τίποτα παραπάνω ή παρακάτω από ένα όχημα έκφρασης. Άλλωστε η καθημερινή τους ζωή τους βρίσκει με κανονικές, καθημερινές δουλειές.
Η χαλαρότητα αυτή, η καθημερινότητα, αλλά και το πέρασμα του χρόνου, κάνουν αισθητή την παρουσία τους στο "Planet Helpless". Όχι όμως με την κακή έννοια, τουλάχιστον στον τομέα της δουλειάς. Αυτή είναι σίγουρα η πιο καλοδουλεμένη κυκλοφορία τους, με παραγωγή σαφώς ανώτερη από αυτήν των προηγούμενων. Απλά, ο λυρισμός τους δεν καταφέρνει να τρυπήσει την καρδιά, όπως πανεύκολα έκανε το ντεμπούτο. Εξακολουθούν να έχουν εν μέρει τον παλμό των πρώιμων Stone Roses και των Joy Division, ο vibrato τόνος της αγγελικής φωνής του James Mudricski αρκεί για να μας νοσταλγήσει, το late-'80s groove υπάρχει, αλλά με ένα ολοκάθαρο 90s πρίσμα.
Για το αν υπάρχει αρκετό συναίσθημα, οι απόψεις διαφέρουν, και είναι λογικό. Προσωπική μου γνώμη είναι ότι αν και δεν βρίθει αυτού, δεν εντυπωσιάζει κιόλας με την ύπαρξή του (έστω και με την ψεύτικη παρουσία του, όπως επιμένουν να ισχυρίζονται οι συμπατριώτες τους). Φταίνε ίσως και οι απαιτήσεις που είχαμε από αυτούς μετά από τόσα χρόνια.
Η μελωδικότητα, η αναβαθμισμένη rhythm section και η ωριμότητα (μπλιάχ!) είναι δύο στοιχεία που καλωσορίζουμε με χαρά. Αλλά τέσσερα κομμάτια μόνο (τα τρία πρώτα, "Walking Dead", "Prodigal Song", "How does it feel?", μαζί με το sing-along "She’s Gotten Over You") σε ισάριθμα δημιουργικά χρόνια, δεν μας είναι αρκετά, ενώ κάποια κομμάτια μοιάζουν ατελή, χωρίς όμως να απογοητεύουν. Πάντως, για ένα fan των Puressence (που επιβάλλεται να καταβροχθίσει και αυτή τη φορά τις στιγμές που ξεχωρίζουν απ' αυτό), κάτι τέτοιες εκφράσεις είναι ευχή (θα συνεχίσουμε να ακούμε την σπαρακτική φωνή του James, που μας θυμίζει τόσα πολλά) και κατάρα...
