Πολύ θα θυμάστε τα γυμνασιακά σας χρόνια και τις διαμάχες του στυλ Metallica vs Pet Shop Boys. Όλοι όφειλαν να πάρουν θέση υπέρ ενός μουσικού στρατοπέδου το οποίο θα στήριζαν πολεμώντας ταυτόχρονα τους αντιπάλους. Μεγαλώνοντας ο καθένας μας σταμάτησε να περιχαρακώνεται (με όσες εξαιρέσεις τέλος πάντων) σε ένα μουσικό στυλ και ωριμάζοντας άρχισε να επισκέπτεται όλο και περισσότερα, διαφορετικά μεταξύ τους, στυλ και ηχοχρώματα. Όσο όμως και αν σχεδόν όλοι μας αποφασίσαμε να έχουμε ως μοναδικό γνώμονα την καλή μουσική από όπου και αν προέρχεται, είναι μερικές μουσικές περιοχές, οι οποίες ακόμα ξενίζουν τα αυτιά μας και οδηγούν σε εμπάθειες στο παλιό γνωστό Metallica vs Pet Shop Boys πρότυπο.
Σε κάτι τέτοιες περιοχές κινούνται και οι Xinlisupreme, το γιαπωνέζικο αυτό group, με έφεση στο θόρυβο και στo διαρκές μανιώδες feedback. Το ντεμπούτο τους Tomorrow Never Comes ήρθε ξαφνικά από την μακρινή Ιαπωνία για να συναντήσει την θερμή φιλοξενία του δυτικού κόσμου είτε αυτή προερχόταν από την βρετανική ανεξάρτητη Fat Cat, είτε από έντυπα του στυλ Wire και Pitchforkmedia.com.
Από το πρώτο κιόλας track διαγράφεται η πορεία του δίσκου. Ξεκίνημα με κιθαριστικό feedback, στα πρότυπα των Jesus and Mary Chain και του Psychocandy, τυπικό drum machine, υποτυπώδεις μελωδία και σύντομα κατάληξη σε λευκό θόρυβο που πνίγει τα πάντα. Η ηλεκτρική παραμόρφωση μπερδεύεται με τον ηλεκτρονικό θόρυβο και τα μικρά ambient διαλείμματα διαρκούν μόνο όσο χρειάζεται για να αισθανθείς χαλαρός και να ξαφνιαστείς με ένα νέο κύμα πολυεπίπεδου θορύβου.
Η εντελώς lo-fi παραγωγή και η εμμονή σε απλούς μονότονους ρυθμούς σου δίνουν μια αίσθηση που από άλλους μπορεί να ερμηνευθεί σαν punk χροιά και από άλλους σαν ανούσιο τερτίπι εφήβων μουσικών. Η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση, αλλά σίγουρα είναι δύσκολο να οριστεί. Πάντως αυτό που είναι εμφανές είναι ότι καταφέρνουν οι Xinlisupreme να στεγάσουν στο σκοτεινό οικοδόμημά τους τόσο την ονειρική θορυβώδεις ποπ των My Bloody Valentine όσο και τις industrial δομές των Merzbow .
Όπως παρατηρήσαμε και εξ' αρχής οι Xinlisupreme είναι καταδικασμένοι να δημιουργήσουν τόσο φανατικούς φίλους όσο και εχθρούς. Ακόμα και στον ίδιο ακροατή μπορούν να σχηματίσουν διαφορετικά συναισθήματα υπό διαφορετικές συνθήκες. Αλλιώς μου φάνηκε ακούγοντας το Tomorrow Never Comes οδηγώντας ένα βράδυ σε έναν σκοτεινό και έρημο επαρχιακό δρόμο και αλλιώς το επόμενο ηλιόλουστο πρωινό. Εν τέλει είναι πολύ πιο εύκολο απλά να περιγράφεις ένα τέτοιο δίσκο από το να τον κρίνεις.
