Το σεπτέτο (πλέον) αποτελείται από έμπειρους μουσικούς που πιστεύουν ότι η μοναξιά δεν έχει γλώσσα. Οι folkie-desperados από τη Μαδρίτη αποκαλούν τους εαυτούς τους "καλλιτεχνική δημοκρατία ...μη μουσικών", αλλά τα μουσικά επιτεύγματά τους, άλλα αποδεικνύουν. Ανοίγοντας τις εμφανίσεις των Smog, Piano Magic, Mark Kozeleck (Red House Painters), Damon & Naomi και έχοντας παίξει ως backing band του Will Oldham, ανήκουν πλέον στους αγαπημένους του διεθνούς indie Τύπου και μετά από δύο καλά albums ("Diciembre 3 a.m." -πρόσφατα επανακυκλοφόρησε από την Acuarela Records- και "Asi Duele Un Verano"), πρόπερσι ηχογράφησαν το καταπληκτικό Arde και φέτος το "Restos De Un Incendio"...
Δέκα από τα κομμάτια που απαρτίζουν τις τρεις πρώτες κυκλοφορίες τους, εδώ τυγχάνουν νέας αντιμετώπισης, στα πλαίσια του πιο ώριμου πλέον ήχου που αποδίδουν στις live εμφανίσεις τους τελευταία. Πρόκειται δηλαδή για ένα ελαφρώς αλλαγμένο ηχητικά και πιο "καθαρό", απαλλαγμένο από περιττά στοιχεία best of. "Arde" σημαίνει "καίγεται" - "Restos de un Incendio" είναι τα "απομεινάρια της φωτιάς"...
Είναι ευνόητο ότι με την "επιλογή" που έγινε, δεν μπορεί κανείς να βρει ούτε μια μέτρια στιγμή. Από το "La Cancion de Gurb" που μας εισάγει στις noisy κιθάρες και Morricone-style ηχοτοπία, από τα αγγλικά φωνητικά του "El Pasado Diciembre", με τη φυσαρμόνικα, οργανικά staccatos, στο καταπληκτικό "Noche Desde Un Tren", το χαμηλόφωνο lo-fi "Ciudad del Oeste". Το "Aquel Incendio" βαδίζει στα noisy επικά μονοπάτια που έχουμε λατρέψει από τους Godspeed, ενώ το "Tiempos de Desastre" είναι ένα μικρό αριστούργημα, ίσως ότι καλύτερο έχουμε ακούσει από αυτούς -και ότι πιο κοντά στους Tindersticks.
Ακουστικά και ηλεκτρικά όργανα αναμειγνύονται με sound effects και θόρυβο, σε ένα moody, ατμοσφαιρικό rock με folk στοιχεία. Παραδοσιακοί, αλλά και spaghetti western ήχοι, κινούνται από το σκληρό στο light, από το ήρεμο στο παραμορφωμένο. Κάθε σύνθεση αναπτύσσεται υπομονετικά και το hammond, μαζί με το ακκορντεόν ενισχύουν μελωδικά και σε μελαγχολία τις κιθάρες, όσο ο βαρύτονος frontman Abel Hernandez επεμβαίνει -μόνο για να ενισχύσει το δραματικό χαρακτήρα.
Και είναι αλήθεια ότι ο τόνος αυτός αντικατοπτρίζεται ακόμη περισσότερο στους στίχους. Νοσταλγία, κατάθλιψη, μετάνοια, είναι τα τρία βασικά χαρακτηριστικά. Το παρελθόν μοιάζει αδύνατο να αλλάξει, το παρόν επίσης δύσκολο. Οι στίχοι τους πάντως είναι υπέροχοι, οδηγώντας μας εκ του ασφαλούς στο συμπέρασμα ότι πραγματικά πρόκειται για ολοκληρωμένη, από όλες τις πλευρές μπάντα: "There are broken words near the kitchen floor / In a house that now I remember" ("El Pasado Diciembre") και "This western town / Where my heroes are dumb / and her beauty is leaden fear" ("Ciudad del Oeste") είναι δυο χαρακτηριστικά αποσπάσματα.
Οι fans του Will Oldham, του Leonard Cohen, των Arab Strap, του Nick Cave, των Scenic, των Calexico, αλλά και παράλληλα των Slint έχουν βρει εδώ και καιρό τη χρυσή τομή, σε μια μπάντα που επιδιώκει να φέρει το δικό της στίγμα, διαχωρίζοντας τη θέση από μια μεγάλη μερίδα του λεγόμενου post-rock χώρου που αναπαράγει τα ίδια. Ας τους πούμε post-folk.
