Όταν ύστερα από πολλά χρόνια ο μουσικός ιστορικός θα μελετάει την μπάντα που άκουει στο όνομα Primal Scream και θα προσπαθεί να εξιστορίσει στους νεότερους το έπος, ηχογραφημένο και μη, που δημιούργησαν στην δεκαεπτάχρονη, και που είστε ακόμα, πορεία τους, σίγουρα δεν θα έχει και την πιο εύκολη δουλειά στον κόσμο.
Πείτε μου δηλαδή, ποιός θα μπορούσε να φανταστεί και να στοιχηματίσει πριν από 5-6 χρόνια ότι όχι μόνο οι αγαπημένοι Primals θα επιβίωναν το 2002, αλλά και ότι θα κυκλοφορούσαν ένα από τα πιο πολυαναμενόμενα follow up albums της χρονιάς, ύστερα από το ίσως κορυφαίο της καριέρας τους, “XTRMNTR”; Προσωπικά πάντως θα ήμουν στον «κουβά»....
Το “Evil Heat” βρίσκει την παρέα του Bobby G σε μία στιγμή που πλέον δεν έχουν τίποτα απολύτως να αποδείξουν. Εχοντας περάσει όσα έχουν περάσει, και όποιος υποστηρίξει ότι είναι λίγα θα είναι το λιγότερο άσχετος, οι Primals μπορούν και έχουν κάθε δικαίωμα να ηχογραφούν ότι θέλουν, με όποιους θέλουν και φυσικά όποτε αυτοί θέλουν. Με λίγα λόγια, αυτοί κρατούν την τράπουλα, και αυτοί μοιράζουν τα χαρτιά! Και οι άσοι χάρισμα τους...
Βέβαια, δεν περνούν και στο απυρόβλητο. Πολλές οι κρίσεις και ιδιαίτερα οι αρνητικές που θα μπορούσαμε να αποδώσουμε στο “Evil Heat”, οι οποίες έχουν ως αιτία τις υπέρμετρες και ίσως και υπερβολικές επιδιώξεις που έχουμε ως ακροατές και fans.
Αν λοιπόν στο “XTRMNTR” οι Primals μας εξέπληξαν και μας προκάλεσαν να αφουγκραστούμε το ιδιαίτερο electro-garage, ή όπως αλλιώς θέλετε να το ονομάσετε, του 21ου αιώνα, στο “Evil Heat” μας αφήνουν ίσως και αδιάφορους. Με τα στοιχεία της έκπληξης και του αιφνιδιασμού να έχουν εκλείψει, οι νέες δημιουργίες της παρέας του Gillespie, με φυσικά παρόντες και δημιουργικότατους τους Kevin Shields αλλά και τους Two Lone Swordsmen, Andrew Weatherall και Keith Tenniswood, κάθε άλλο παρά ενθουσιάζουν.
Δυστυχώς, το “Evil Heat” μοιάζει σαν ένα αναμάσημα της ιδέας και της έμπνευσης πίσω από το προκάτοχό του album, και τα περισσότερα tracks μοιάζουν ως κομμένα outtakes του studio session για το “XTRMNTR”. To πρώτο single “Miss Lucifer” είναι ένα “Swastika Eyes” χωρίς τον sexy τσαμπουκά, ενώ το πρώην “Bomb The Pentagon” που στην μετά 9/11 εποχή μετονομάστηκε σε “Rise” είναι ένα πιο κλισέ και πιο σπιντάτο “Insect Royalty”.
Και ενώ η μεγαλύτερη έκπληξη, κάτι λέει αυτό, του album είναι η απρόσμενη electro-funk διασκευή του “Some Velvet Morning” του Lee Hazlewood με την uber model, και indie babe, Kate Moss σε ρόλο Nancy Sinatra, η αγάπη του Bobby G για το ψυχεδελικό παρελθόν της μπάντας συγκρούεται με τoν φουτουριστικό electro-kraut προσανατολισμό των παραγωγών αλλά και τo garage motherfucking rock του Mani. Αποτέλεσμα; Ένα album, που πάσχει από συλλογική οντότητα, και σαφή μουσικοιδεολογική ταυτότητα και προσανατολισμό.
Και όμως... Μόνο για το opening track “Deep Hit In The Morning Sun”, την ίσως μοναδική πραγματικά εμπνευσμένη στιγμή του album, θα μπορούσαμε να γευθούμε και να απολαύσουμε την σατανικά αρκετά καλή, αλλά δυστυχώς, ξαναζεσταμένη σούπα που μας σερβίρουν οι Primals.
