«Άμα θες να ξέρεις πως είναι να είσαι άντρας, δοκίμασε να περάσεις 25 χρόνια σε μία μπάντα» μας λένε οι φίλτατοι Καλιφορνέζοι The Tyde, και όσο σκέφτομαι ότι σίγουρα δεν έχω σκοπό να εμπλακώ ενεργά σε ένα τέτοιο πείραμα - ένα funny little plan που λέει και ο Donahue – μου φαίνεται ότι θα μείνω με την απορία... Σύμφωνα πάντα με τους The Tyde βέβαια. Ο Mick Jagger σίγουρα ξέρει πάντως και με το παραπάνω.
Οι The Tyde δημιουργήθηκαν από τις στάχτες των εξαιρετικών αλλά χωρίς ιδιαίτερη απήχηση αγγλόφιλους Αμερικανούς Further, μέλη των οποίων ήταν τα αδέρφια Brent και Darren Rademaker, εκεί γύρω στα 1998. Μπορεί λοιπόν το ντεμπούτο album των The Tyde που κυκλοφόρησε πέρυσι στην Αμερικάνικη ανεξάρτητη Track & Field με τίτλο “Once” να μην το πήραμε ιδιαίτερα είδηση στην Ευρώπη, όμως τώρα η καλή μας η Rough Trade, μας τους συστήνει με το EP που μόλις κυκλοφόρησαν με τίτλο “The Blood Brothers EP”. Ύστερα δε από την επιτυχία που γνωρίζει το άλλο group των τριών εκ των έξι The Tyde, για τους σπουδαίους Beachwood Sparks o λόγος, η Rough Trade αλλά και εμείς έχουμε μία παραπάνω δικαιολογία για να ασχοληθούμε με τους φίλους από το L.A..
Μην παρασύρεστε όμως και θεωρήσετε τους The Tyde ένα απλό side project. Έχουν μία ξεχωριστή αισθητική και δυναμική οι συνθέσεις του group, διατηρώντας ένα διαφορετικό σημείο αναφοράς από αυτό των Beachwood Sparks. Εκεί που οι δεύτεροι, φαίνονται να έχουν κολλήσει στην αρμονική pop των 60’s και ιδιαίτερα της Δυτικής Ακτής, οι The Tyde αναδεικνύουν μέσα από τις συνθέσεις τους την μουσική με την οποία μεγάλωσαν και αγάπησαν, την βρετανική pop της πρώτης μετά punk περιόδου. Και αν ακούγοντας το “Crystal Canyons” μέσα από το “Blood Brothers EP” σας θυμίζει «λίγο» Felt, είναι ίσως διότι σύμφωνα με τον τραγουδιστή και εν μέρει ηγέτη της μπάντας, Darren Rademaker, αυτό είχαν ακριβώς σκοπό να κάνουν: Να ηχογραφήσουν ένα νέο κομμάτι των Felt! Αν σας πω ότι αποτυγχάνουν, να είστε σίγουροι, ότι κάπου σας κρύβω την αλήθεια.
Από την άλλη βέβαια, σε αντίθεση με τις πρώτες δύο συνθέσεις που κοιτάζαν προς Βρετανία πλευρά, με το “Play It As It Lays” που κλείνει και το EP επιστρέφουμε μέσω banjos και slide κιθάρας, σε μια πιο γνώριμη, αναμενόμενη και πάντα καλοδεχούμενη Americana.
Για πότε άραγε να αναμένουμε την επόμενη κυκλοφορία;
